Toespraak ter gelegenheid van de Dag voor Militaire Oorlogs- en Dienstslachtoffers
In een wereld vol geweld doen militairen gevaarlijk werk. De meeste militairen raken daarbij gelukkig niet gewond, of op een andere manier beschadigd. Maar u weet als geen ander, het gaat niet altijd goed. Ook afgelopen zondag niet. Toen kregen we het verschrikkelijke bericht dat één van onze militairen, soldaat Jos ten Brinke was gesneuveld. Hij was met zijn collega’s op een bermbom gereden. Vijf van zijn collega’s raakten gewond, waarvan één ernstig. Dit nieuws maakt ons weer bewust van de offers die wij van onze militairen vragen. En mij in het bijzonder van de verantwoordelijkheid die ik draag als werkgever. Om goed voor de nabestaanden van slachtoffers te zorgen, maar ook om de best mogelijke zorg en aandacht te geven aan de gewonde militair en zijn of haar omgeving. Fysiek of psychisch beschadigd, door de uitoefening van zijn of haar werk.
Afgelopen woensdag was ik op werkbezoek bij het Militair Revalidatie Centrum en zag het daar van dichtbij. Het gevecht, verdriet, maar ook een enorme wil om het leven weer op te pakken. Ik was zeer onder de indruk. We hebben een dure plicht goede zorg te realiseren – en hebben gelukkig de eigen voorzieningen daarvoor.