Toespraak minister Hennis bij bevrijdingsdefilé Wageningen
Toespraak door de minister van Defensie J.A. Hennis-Plasschaert ter gelegenheid van het bevrijdingsdefilé op 5 mei 2014 te Wageningen.
Let op: Alleen gesproken woord geldt!
Excellencies,
Representatives from the Allied Forces of Canada, The United States of America, France, Poland and the United Kingdom,
Dames en heren,
19 juni 1944. Het 7de bataljon van het Royal Hampshire Regiment landde op Gold Beach in Normandië. Bijna 70 jaar geleden. Onder hen pelotonssergeant Charles Reeves. Een jonge man, 19 jaar oud. Hij maakte deel uit van de 43ste Wessex infanteriedivisie. Reeves tekende bij het leger vanwege het avontuur. Anderen uit idealisme. Weer anderen omdat ze simpelweg moesten. Tijdens de inname van Boron-sur-Odon was sergeant Reeves op een zeker moment de meest vooruitgeschoven man van het Britse leger. Bij Maltot maakte hij zijn eerste gevecht mee. Met angst in zijn benen. Daarna niet meer. Het was 'erop' of 'eronder'. En hij accepteerde dat. Twee augustus, zijn verjaardag. Hij kreeg een extra scheut rum van de majoor. Omsingeld door vijandelijke tanks. Maar hij wist te ontsnappen.
Dames en heren,
Het waren de eerste etappes. De eerste etappes op het pad naar onze vrijheid. Het pad van de vrijheid dat begon op de stranden van Normandië. Een pad dat eindigde hier in Wageningen, tijdens de capitulatie op 5 mei. Een kruispunt in onze nationale geschiedenis. De weg er naar toe was lang. Vol hindernissen. Voor elke meter is gevochten. En er zijn indrukwekkende kilometers gemaakt. Voor onze vrijheid. Velen lieten het leven. Velen raakten zwaar gewond. De prijs was onwaarschijnlijk hoog. Bij de oversteek van de Rijn in 1945, was sergeant Reeves - van zijn sectie - als enige overgebleven. Vandaag is hij hier. Mr Reeves, a very warm welcome to you!
And I would also like to extend a warm welcome to all of the other veterans gathered here today. U vocht voor onze vrijheid. En die vrijheid is nooit vanzelfsprekend! Dat was het toen niet, dat is het nu niet en dat zal het ook in de toekomst niet zijn. Dit besef moeten we levend houden: Herdenken. Niet vergeten. De vrijheid vieren.
Aan de vooravond van de 70e herdenking van D-day is de Tweede Wereldoorlog nog altijd een moreel ijkpunt. Een ijkpunt dat - naar ik hoop - ons helpt koers te houden.
Dames en heren,
Sergeant Reeves én zijn vele, vele collega’s vochten voor een ander volk, een ander land. Oók dat besef moeten we levend houden. Door samen te werken. De krachten te bundelen. Met andere woorden: niet naar binnen gekeerd, maar naar buiten – over de dijken heen. Alweer 65 jaar lang is het NAVO-lidmaatschap de best mogelijke veiligheidsverzekering gebleken. Met wereldwijde dekking. En die samenwerking binnen de NAVO zal er ook in de toekomst toe doen. 65 jaar oud. Maar ik zeg u dit: de NAVO kan nog niet met pensioen. Verre van dat. Het NAVO-lidmaatschap is geen ‘nice-to-have’ maar noodzaak. De panelen op het wereldtoneel verschuiven immers in een razend tempo. Onzekerheid als grootste constante. En dat laat ook Nederland niet onberoerd.
Dames en heren,
Vandaag staan wij op de schouders van vele veteranen. En de uitdaging is om onze vrijheid recht te doen. Ik beschouw het als een groot voorrecht om het pad - het pad dat zij voor ons geëffend hebben - verder te bewandelen. Ik zie het als onze plicht om de vrijheid - de vrijheid waarvoor zij gevochten hebben - door te geven aan volgende generaties. Die kilometers moeten we blijven maken. Nu en in de toekomst. Elke dag opnieuw, onomwonden kiezen voor het pad van de vrijheid!
Mr Reeves,
Dear veterans, we are deeply grateful to you! Our heritage of freedom is built on your brave sacrifices. And I am very much aware of the fact that words can never do justice to your actions. So I repeat: thank you.
Dames en heren,
Dank u wel.