Nederlandse Vereniging van journalisten
De omroepen van het fatsoen
In een tijd dat de omroepen in Hilversum weer strijden om hun
identiteit blijft niets zo inwisselbaar als de omroepmedewerkers die
hier vorm aan moeten geven.
Leden moeten zich herkennen en thuis voelen bij hun omroep, maar dat
warme bad is niet voor de eigen medewerkers bedoeld.
Als oud vuil worden deze doorgaans uitstekend functionerende
journalisten na drie jaar trouwe dienst op straat gezet om in ieder
geval toch maar te voorkomen dat er een vast dienstverband zou kunnen
ontstaan.
Dat de eigenheid van de omroepen toch echt begint bij de makers van de
programma's, blijkt nog immer niet tot de directiekamers te zijn
doorgedrongen.
Je moet de vieze gezichten daar zien, als je de term vast contract en
programmamaker in één zin noemt.
Alsof omroepmedewerkers een soort buitencategorie werknemers zijn, die
het fenomeen hypotheek, kinderen en vaste lasten niet kennen.
De eenzijdige wijze waarop bepaalde omroepen hun problemen afwentelen
op hun tijdelijke personeel, past niet bij het met veel bombarie
gebrachte fatsoensimago dat diezelfde omroepen naar buiten toe
uitstralen.
Sociaal en maatschappelijk betrokken tot aan hun eigen voordeur!
Met pakkende slogans wordt het eigen profiel aan het publiek verkocht.
Zonder eigen programmamakers worden de omroepen echter tot niets meer
of minder dan inwisselbare merknamen.
De omroep van het fatsoen, de omroep die je het gevoel laat delen, de
omroep waar je je veilig voelt, de omroep met het
sociaal-democratische gezicht; het zijn voor veel omroepmedewerkers
slechts veredelde uitzendbureaus, waar een bepaalde dienst geleverd
moet worden. Elk jaar maar weer afwachten of je mag blijven en na drie
jaar sluit voor velen de deur voorgoed.
Natuurlijk is een gezonde instroom van jong talent goed, zonder
creativiteit en nieuwe ideeën is de omroep snel ter ziele. Maar met
kwaliteit en betrokkenheid zo hoog in het vaandel is een fatsoenlijk
personeelsbeleid toch niet te veel gevraagd?
Als de omroepen geloven in hun eigen identiteit, daag ik ze uit dat
ook binnenshuis te laten zien. Met meer vaste contracten en meer
ruimte om binnen de omroep zelf verschillende functies te vervullen.
Ook daarmee houd je de geesten fris en de makers creatief.
En als de omroepen geloven in sociaal en maatschappelijk beleid, laat
dat dan ook tot uiting komen in betere contracten. Geef de
flex-werkers die je nodig hebt in je organisatie uitzicht op een vaste
baan. Of, ook dat is bespreekbaar voor de NVJ, betaal ze extra zodat
ze zelf een buffer kunnen opbouwen, als ze op zoek moeten naar ander
werk.
Het zijn de makers die het 'm doen, maar waar blijft de waardering?
Thomas Bruning