Nederland 3 P E R S B E R I C H T
PB 0112 Hilversum, 29 december 2003
TERUG OP DE WERKVLOER
VANAF MAANDAG 12 JANUARI 2004, WEKELIJKS VAN 20.35 21.00 UUR, RVU / NED. 3
De RVU start op 12 januari met dertien nieuwe, Nederlandse afleveringen van de serie 'Terug op de Werkvloer', die is gebaseerd op de bekroonde BBC-serie 'Back to the Floor'. Dertien directeuren, bestuursvoorzitters en andere topmanagers uit het bedrijfsleven en uit de maatschappelijke sector storten zich enkele dagen op het werk dat op de vloer van hun bedrijf wordt gedaan. Zo zien zij hun bedrijf eens van een geheel andere kant. Na afloop rapporteren zij in hun directie- of stafvergadering, trekken conclusies en bespreken eventuele maatregelen die genomen moeten worden om verbeteringen aan te brengen. Het zal best eenzaam zijn aan de top, maar het zware en vuile werk wordt toch echt daar ver beneden hun directiekantoor gedaan.
Zo krabt Max Jacobsen van Centerparcs in het zwemparadijs het huidvet van de badgasten van de tegels; ontdekt Hans van Delft van DHL - de opvolger van Van Gend en Loos - dat zijn bedrijf meer belooft dan het kan waarmaken en gaat Ton Dorresteijn van Diergaarde Blijdorp in duikerspak naar de haaien om de ruiten aan de binnenkant van hun aquarium schoon te maken. Hoofdcommissaris van politie Peter Vogelzang krijgt spijt van een arrestatie en Ellie Ham van bejaardencentrum Boskoop moet de dienstverbanden van medewerkers inkrimpen opdat haar bewoners naar het toilet kunnen als dat nodig is.
Verder in de serie o.a. directeur Paul Nijhof van Wehkamp, Rob de Jong van Martin Air Party Service, Frans Douw van de Foba (het Huis van Bewaring in de Bijlmer dat psychotische criminelen opvangt) en de bazen van Koninklijke Tichelaar (Makkums aardewerk), Union fietsen, de afvalverwijderaar AVR en de Bloemenveiling Oost Nederland.
Producent: Networks Unlimited.
Eindredactie RVU: Henk Baard. Eindredactie Networks Unlimited: Hans Emmering.
Redactie en regie: Jules-Marie Smits en Doret van der Sloot. Samenstelling en montage: Pascal Plantinga. rvu.nl
Aflevering 1 (12 januari):
Naar de haaien
Via een trapje boven het plafond geklommen zit hij, geklemd in een klein hok, balancerend boven het water. Boven hem een primitief opgehesen tl-buis, beneden hem het aquarium met een elektrische vis.
Tussen twee vuren. En vanuit die positie moeten de ramen van het aquarium worden schoongepoetst: Ton Dorresteijn, directeur van Diergaarde Blijdorp, is terug op de werkvloer.
Dieren moeten zichtbaar zijn voor het publiek, is zijn credo als manager. Als verzorger merkt hij hoeveel tijd en moeite dat kost.
En dan is hij al eens bijna in het water gevallen als hij een neushoorn de vijver in wil lokken, en was hij al getuige van een bijna-ramp als een nerveuze olifant een oppasser opzij duwt in een te kleine doorgang naar het buitenperk.
Bioloog Dorresteijn ruimt mest, 500 kilo per olifant per dag, gaat in duikerspak naar de haaien, glibbert rondom een grote wurgslang, leidt de dagelijkse schoonmaakoperatie van de bisonweide en concludeert na afloop dat zijn ideaal - het publiek moet niets merken van het onderhoud - onhaalbaar is.
Aflevering 2 (19 januari):
Een hele zorg minder
Nachtdienst. Dolende bejaarden, de weg in meer dan één opzicht kwijt, zijn weer naar hun kamers gebracht.
's Morgens om half zes gaat het brandalarm. Terwijl een brandweerwagen het terrein van Zorgcentrum Boskoop opjaagt, staart in de receptie een vrouw nog in totale vertwijfeling naar een paneel met rode lichtjes, en probeert vruchteloos brandinstructies te vinden:
Ellie Ham, manager van dit bejaardencentrum, is terug op de werkvloer.
Het alarm blijkt uiteindelijk loos te zijn: in één van de aanleunwoningen was een bewoonster alvast vlees gaan braden en dat had de melder geactiveerd. Maar de instructies waren, hoe dan ook, afwezig of onduidelijk. Dat moet anders. Maar er is meer.
'De klant is koning,' vindt Ellie Ham als manager. Ze wil haar bewoners de zorg geven die ze nodig hebben. Als verpleeghulp merkt ze dat die wens een snel verblekende illusie is.
Hulpbehoevende bejaarden kunnen niet naar de wc als dat nodig is, middageten wordt te laat rondgebracht, bedlegerigen liggen in hun uitwerpselen als ze pas 's middags om half drie worden gewassen.
Geldgebrek, dus personeelsgebrek. En als Elie Ham met pijn en moeite de bestaande contracten openbreekt om haar mensen met kortere dienstverbanden beter te kunnen inzetten, opdat bewoners op tijd naar de wc kunnen - dan kondigt het kabinet nieuwe bezuinigingen in de zorg aan.
Aflevering 3 (26 januari):
Belofte maakt schuld
In de grote ruimte van customerservice van DHL - het vertrouwde Van Gend & Loos is opgegaan in vrachtvervoerder DHL - buitelen bestellingen, vragen en klachten telefonisch over elkaar heen. Eén van de medewerkers staat een woedende klant te woord. Hij heeft het moeilijk, zweet op het voorhoofd, hersenen die zich zichtbaar afpijnigen. De klant heeft een catastrofale klacht, en de medewerker kan hem eigenlijk niet helpen, ook al wil hij nog zo graag: Hans van Delft, directeur Sales, is terug op de werkvloer.
'Alles moet kunnen en we moeten elke klant op maat bedienen,' is zijn devies als directeur. Als hulpje in de loods, als bijrijder en als telefonist ziet hij de grenzen van die wens. 'Je belooft meer dan je kan waarmaken, dus je moet eerlijker zijn in je voorlichting,' zegt de bedrijfsjurist, met het dossier van de miljoenenclaim tegen DHL voor zich.
Daarvoor heeft Van Delft al ervaren hoe lastig het is om werkelijk alle 200.000 pakjes per dag op tijd te bezorgen. Een score van 98% naar 100% brengen is een uitgesproken ideaal, maar de verwezenlijking ervan heeft hij nu eenmaal niet volledig in de hand.
Aflevering 4 (2 februari):
Verbetering in de catering
De klant staat in het restaurant gelaten op zijn wisselgeld te wachten; de ober die hem een pakje sigaretten heeft verkocht wacht tegenover hem met groeiend ongeduld en ongemak. Het hippisch spektakel Benelux Open is net begonnen, maar in de catering is nog niet alles spic en span voor elkaar. De kassa kon eerst niet open, daarna bleek de la leeg te zijn en het wisselgeld moet van verre komen. Als eindelijk het geld wordt gebracht, eist de ober van zijn collega opheldering: Rob de Jong, directeur van Martin Air Party Service, is terug op de werkvloer.
'Kan niet bestaat niet' is zijn motto, aangevend dat een cateraar nu eenmaal veel moet improviseren om de klant te behagen.
Cateren is een omvangrijke logistieke operatie waarin veel mis kan gaan. De Jong heeft dan al te maken gehad met te kleine tafels die door zijn magazijn werden geleverd; met een brainwave van de kok die door te onervaren obers helaas niet kan worden uitgevoerd, en met een interne verhuizing op locatie, omdat de communicatie tussen zijn afdeling Verkoop en de uitvoerders op de vloer niet optimaal is.
Na zijn ervaringen op de vloer zal hij maatregelen nemen om de gang van zaken te verbeteren.
Maar voor het zover is gooit hij als hulpkracht de handdoek in de ring: als hijzelf door onervarenheid en drukte teveel fouten maakt, besluit hij dat zijn gasten daarvan niet de dupe mogen worden, en meldt zich voortijdig af.
Aflevering 5 (9 februari):
Past die pet ons allemaal?
De diender die 's nachts Noodhulp rijdt wordt zienderogen knorriger. Hij wil boeven vangen, want dat is het credo van het korps, niet willekeurig rondrijden in afwachting van gebeurtenissen die zich misschien niet eens voordoen. Hij was al naar een winkelcentrum gestuurd dat last zou hebben van een straatmuzikant - maar niemand te bekennen. Naar een verkeersongeluk, waar collegae al eerder aanwezig zijn. Naar een tram waarin drie lastige Marokkaantjes met een wapen zaten, en waar hij ook al later dan andere dienders kwam. Korpschef mr. Peter Vogelzang is terug op de werkvloer.
Dan wordt hij naar een zelfmoordpoging gestuurd - niet om in te grijpen, maar omdat al aanwezige collegae zonder verbanddoos zitten. En als hij arriveert blijkt ook een gemotoriseerde ambulancemedewerker al aan de slag. 'Is dat nou wel een politietaak, als de GGD er al is?' vraagt hij zich af.
Een dag later zal hij in winkelcentrum Hoog Catharijne een dronkelap aanhouden, omdat Utrecht de stad van 'zero- tolerance' wil zijn. Als hij daarna merkt hoeveel rompslomp vast zit aan zo'n arrestatie, en hoe lang er daardoor minder blauw op straat is, merkt hij dat bevordering van veiligheid kennelijk minder efficiënt kan dan hij als korpschef zou willen.
Aflevering 6 (16 februari):
Hoofd boven water...
Zwetend in een veel te warm pak in een slecht gekoeld restaurant brengt de ober de borden rond. De gasten zijn een lang weekend uit en vermaken zich. De ober is de vriendelijkheid zelve en ook niet te beroerd mee te doen als het bedienend personeel de etende klanten een Amerikaans lijndansje voorschotelt.
Hij wordt door de gerant tot de orde geroepen als hij aan een tafel alleen maar de bestelling noteert. Om het park te laten overleven in economisch slechte tijden, moet de omzet omhoog, had de directie gezegd, dus de gast moet worden verleid tot het nemen van meer of duurdere gerechten en dranken. Vriendelijk moet dat door de strot worden geduwd. De ober knikt berouwvol.
Max Jacobsen, directeur van Centerparcs, is terug op de werkvloer.
Een dag later zal hij merken dat het schoonmaken van de 'cottages' aanmerkelijk meer tijd kost dan op het hoofdkantoor is bevolen, en nog weer later dat het wegschrapen van huidvet in het Balinese zwemparadijs nog maar één van de uiterst primitieve dagelijkse rituelen is om het zwemwater schoon en rein te houden.
FOTO'S ZIJN OPVRAAGBAAR.
Met vriendelijke groeten,
Quinta Murré
RVU/// educatieve omroep
Afdeling Communicatie
(Bereikbaar op 035-6771482, maandag, dinsdag, en vrijdagochtend)
RVU