Nieuw-Vlaamse Alliantie


Over welke solidariteit hebben we het? (19/04/04)

Nog enkele weken scheiden ons van de uitbreiding van de Europese Unie met tien nieuwe lidstaten. Uit een recente rondvraag bleek dat de Vlaming niet afkerig staat van die expansie naar Oost-Europa, maar dat hij zich wel vragen stelt. Vragen omtrent criminaliteit, werkgelegenheid en welvaart. Maar door de band genomen acht hij het de historische plicht van de EU de satellietlanden van de voormalige Sovjetunie op te nemen in de Europese familie. De Vlaming weet ook dat deze stap in de verdere uitbouw van Europa nieuwe eisen aan de solidariteit zal stellen. Voortaan zullen vele subsidiegelden richting Polen, Litouwen, Malta en andere landen vloeien.

De Vlaming is bereid ook financieel zijn steentje bij te dragen, als hij weet dat hierdoor het welvaartspeil van de landen in kwestie opgetrokken wordt. We hebben positieve ervaringen met Europese solidariteit. Ierland, Spanje, Griekenland en Portugal, tot voor enkele jaren economische woestijnen, draaien nu op eigen kracht mee in de Europese molen dankzij projectsubsidies vanuit Europa. Eentje organiseert nu zelfs de Olympische Spelen, aan Spanje wijdde het Amerikaanse weekblad Time enkele weken geleden nog een speciaal nummer om de economische, culturele en sportieve opbloei van het land in het zonnetje te zetten.

Alleen, solidariteit moet resultaten opleveren. De N-VA, zoals Geert van Istendael in De Standaard suggereerde, is inderdaad niet langer bereid geld in Wallonië te pompen zolang het luik van verantwoordelijkheid daaraan niet gekoppeld wordt. Steeds meer Vlamingen zien in dat de Vlaamse solidariteit met Wallonië teniet wordt gedaan door een aantal structurele tekortkomingen zoals het unitaire loonnormbeleid en de ondoorzichtige geldstromen via de financiële verdeelsleutels. Als ik via een ngo een waterput sponsor in Afrika, wil ik dat die werkt. Zo simpel is dat. Vroeg of laat wordt iedereen het moe een bodemloos vat te blijven vullen. De N-VA wil dus heel zeker solidariteit opbrengen, en niet enkel onder de kerktoren van ons eigen landje, zoals Van Istendael verdedigt, maar ook veel verder, met gans Europa en de hele wereld. Zoals gezegd dient die solidariteit doorzichtig te zijn. Want op dit moment is Vlaanderen niet solidair met Wallonië. Als je bestolen wordt, kan je immers moeilijk stellen dat je solidair bent. Alle respect voor de dichterlijke vrijheid, maar laten we een kat een kat noemen.

Voorts suggereert Van Istendael dat de N-VA heel dicht tegen het Blok aanschurkt. Mocht dat zo zijn, waarom hebben mensen als hijzelf dan een cordon sanitaire rond die laatste partij opgetrokken, een schutskring waar naar ik veronderstel hij nog steeds achterstaat? Wijst dat cordon dan niet op de idee dat voor hen een grens werd overschreden waarop geen compromissen meer gesloten worden? Rond de N-VA bestaat geen cordon, wat erop wijst dat zij die vermeende grens hier niet overschreden achten. Toch? Of is ook dat niet meer dan een brouwsel uit de politiek-correcte taalmachine; een brouwsel dat geregeld van kleur verandert?

Auteur:
Jongerenorganisatie Ronduit N-VA!
Laurens De Vos, woordvoerder

Meer informatie:
Contactpersoon: Laurens De Vos
E-post: laurens.devos@n-va.be
Url: www.ronduitnva.be