Pim leeft!
Marco Pastors, wethouder gemeente Rotterdam (Leefbaar Rotterdam) Bruno
Ambrosio, ondernemer in Provesano (It.) Jan ' t Hooft, tandarts in
Groningen. Precies twee jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord. Voor
drie vrienden, onder wie wethouder Pastors van Rotterdam, gaat er geen
dag voorbij zonder Pim.
Het is al weer twee jaar geleden en je kunt de krant niet opslaan,
geen politieke discussie op tv volgen zonder de directe of indirecte
aanwezigheid van Pim Fortuyn. Een onuitwisbaar stempel heeft hij op
ons gedrukt. Bijna was hij premier van ons land. Wat hadden we het hem
graag gegund om het zelf mee te maken.
Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest. Ook
Pim was aangelopen tegen de harde realiteit van besturen binnen de
marges van een coalitiekabinet. Maar het had wel verschil gemaakt. Pim
had een verhaal, hij kon mensen overtuigen en bezielen. Ook de mensen
die nog nooit enige interesse voor politiek hadden getoond of hun
vertrouwen in politici al lang geleden hadden verloren. Het politieke
debat zou een echt openbaar debat zijn geworden. Pim hield niet van
stiekem gedoe en hij sprak in gewone-mensentaal, ontdaan van
verhullend politiek jargon. Het was over ons maar wel mét ons. Weg met
het Torentjesoverleg en de ons-kent-ons kliek van beroepsbestuurders.
In Den Haag zou worden bestuurd met de gordijnen open. Dat kon, want
het had er ook anders uitgezien. Pim had smaak en gevoel voor stijl.
Een premier met uitstraling. Hij had ons geleerd weer trots te zijn
dat we Nederlander zijn. Dat het niet erg is als je met je kop boven
het maaiveld uitsteekt.
Pim had niet geaccepteerd dat een groot deel van onze samenleving met
een anonieme uitkering uitgerangeerd aan de zijkant staat. De
samenleving is van ons allemaal, dus doet ook iedereen naar vermogen
mee. Niks gesubsidieerd pappen en nathouden. Deze vitale man vol
ideeën en werklust had ons veel te bieden.
Het is wonderlijk om te zien hoe mensen als Afshin Ellian en Hirsi
Ali, gevlucht voor levensbedreigende regimes, het stokje van Pim
overnemen. Zij houden ons voor wie we zijn en waar we trots op zouden
moeten zijn. Zij houden ons net als Pim voor hoe onder het mom van
zompige paarse polderpolitiek we het fundament van onze open en
tolerante samenleving rustig laten instorten. Pim had een
vooruitziende blik. Zijn visie, op tal van plaatsen verwoord, heeft
nog niets aan actualiteit ingeboet.
Wie oren heeft, die hore!
Voor ons was Pim bovenal een hele dierbare vriend. Genoten hebben we
van zijn sprankelende verhalen en zijn branie. Bezorgd waren we om
zijn sombere buien en diepe wanhoop. Pret hebben we gemaakt, gelachen
om zijn briljante invallen en zijn haarscherpe vaak humoristische
waarnemingen. Intens hebben we meegeleefd bij zijn zoektocht naar
liefde en geluk. Ons suf gepiekerd over hoe je premier van dit land
wordt, om de zo gewenste verandering aan te kunnen voeren. Gedankt
hebben we na de overwinning in Rotterdam, het begin van de opmars naar
Den Haag. Geschreeuwd en gehuild hebben we na de laffe moord op deze
bijzondere mens, onze vriend.
Het leven gaat echter door en soms lijkt Pim wel heel ver weg. Het
Torentjesoverleg, de politieke debatten waarvan de conclusies
voorshands reeds zijn vastgesteld, het irritante gekakel van Marcel
van Dam.
Maar ook hoopvolle tekenen van herstel in Rotterdam en grote
Italiaanse belangstelling voor de literaire erfenis van Pim.
Voor ons is er geen dag zonder Pim. Als we met elkaar aan tafel zitten
dan is Pim in woord en gedachten aanwezig. We koesteren de erfenis die
Pim ons naliet. Gesprekken, brieven herinneringen en plannen. We
helpen elkaar nu om Pim's ambitie te realiseren en zijn gelijk aan te
tonen, zoals we dat ook deden toen hij nog onder ons was. We vieren
dat we hem zo lang en intens hebben mogen kennen. We rouwen om zijn
voortijdige dood. Zo blijft Pim bij ons, niet dood maar levend.
Leefbaar Rotterdam