Leefbaar Rotterdam

Pim leeft!

Marco Pastors, wethouder gemeente Rotterdam (Leefbaar Rotterdam) Bruno Ambrosio, ondernemer in Provesano (It.) Jan ' t Hooft, tandarts in Groningen. Precies twee jaar geleden werd Pim Fortuyn vermoord. Voor drie vrienden, onder wie wethouder Pastors van Rotterdam, gaat er geen dag voorbij zonder Pim.

Het is al weer twee jaar geleden en je kunt de krant niet opslaan, geen politieke discussie op tv volgen zonder de directe of indirecte aanwezigheid van Pim Fortuyn. Een onuitwisbaar stempel heeft hij op ons gedrukt. Bijna was hij premier van ons land. Wat hadden we het hem graag gegund om het zelf mee te maken.

Natuurlijk was het niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest. Ook Pim was aangelopen tegen de harde realiteit van besturen binnen de marges van een coalitiekabinet. Maar het had wel verschil gemaakt. Pim had een verhaal, hij kon mensen overtuigen en bezielen. Ook de mensen die nog nooit enige interesse voor politiek hadden getoond of hun vertrouwen in politici al lang geleden hadden verloren. Het politieke debat zou een echt openbaar debat zijn geworden. Pim hield niet van stiekem gedoe en hij sprak in gewone-mensentaal, ontdaan van verhullend politiek jargon. Het was over ons maar wel mét ons. Weg met het Torentjesoverleg en de ons-kent-ons kliek van beroepsbestuurders.

In Den Haag zou worden bestuurd met de gordijnen open. Dat kon, want het had er ook anders uitgezien. Pim had smaak en gevoel voor stijl. Een premier met uitstraling. Hij had ons geleerd weer trots te zijn dat we Nederlander zijn. Dat het niet erg is als je met je kop boven het maaiveld uitsteekt.

Pim had niet geaccepteerd dat een groot deel van onze samenleving met een anonieme uitkering uitgerangeerd aan de zijkant staat. De samenleving is van ons allemaal, dus doet ook iedereen naar vermogen mee. Niks gesubsidieerd pappen en nathouden. Deze vitale man vol ideeën en werklust had ons veel te bieden.

Het is wonderlijk om te zien hoe mensen als Afshin Ellian en Hirsi Ali, gevlucht voor levensbedreigende regimes, het stokje van Pim overnemen. Zij houden ons voor wie we zijn en waar we trots op zouden moeten zijn. Zij houden ons net als Pim voor hoe onder het mom van zompige paarse polderpolitiek we het fundament van onze open en tolerante samenleving rustig laten instorten. Pim had een vooruitziende blik. Zijn visie, op tal van plaatsen verwoord, heeft nog niets aan actualiteit ingeboet.

Wie oren heeft, die hore!

Voor ons was Pim bovenal een hele dierbare vriend. Genoten hebben we van zijn sprankelende verhalen en zijn branie. Bezorgd waren we om zijn sombere buien en diepe wanhoop. Pret hebben we gemaakt, gelachen om zijn briljante invallen en zijn haarscherpe vaak humoristische waarnemingen. Intens hebben we meegeleefd bij zijn zoektocht naar liefde en geluk. Ons suf gepiekerd over hoe je premier van dit land wordt, om de zo gewenste verandering aan te kunnen voeren. Gedankt hebben we na de overwinning in Rotterdam, het begin van de opmars naar Den Haag. Geschreeuwd en gehuild hebben we na de laffe moord op deze bijzondere mens, onze vriend.

Het leven gaat echter door en soms lijkt Pim wel heel ver weg. Het Torentjesoverleg, de politieke debatten waarvan de conclusies voorshands reeds zijn vastgesteld, het irritante gekakel van Marcel van Dam.

Maar ook hoopvolle tekenen van herstel in Rotterdam en grote Italiaanse belangstelling voor de literaire erfenis van Pim.

Voor ons is er geen dag zonder Pim. Als we met elkaar aan tafel zitten dan is Pim in woord en gedachten aanwezig. We koesteren de erfenis die Pim ons naliet. Gesprekken, brieven herinneringen en plannen. We helpen elkaar nu om Pim's ambitie te realiseren en zijn gelijk aan te tonen, zoals we dat ook deden toen hij nog onder ons was. We vieren dat we hem zo lang en intens hebben mogen kennen. We rouwen om zijn voortijdige dood. Zo blijft Pim bij ons, niet dood maar levend.