Ingezonden persbericht


FILMHUIS CAVIA

van hallstraat 52/1, 1051 hh amsterdam - 020/6811419 - info@filmhuiscavia.nl - www.filmhuiscavia.nl

Filmhuis Cavia presenteert:

Caviamation met Ricard Linklater; Man en macht met Alexander Sokoerov en Atom Egoyan over o.a de Armeense genocide

donderdag 16 september om 20.30 uur
School of Rock
Richard Linklater, USA/Duitsland 2003, 108 min., musicale comedy

vrijdag 17 september om 2o0.30 uur
Waking Life
Ricahrd Linklater, USA 2001, 100 min., animatie

donderdag 23 september om 20.30 uur
Taurus
Alexander Sokoerov, Rusland 2001, 90 min., drama

vrijdag 24 september om 20.30 uur
Ararat
Atom Egoyan, Canada/Frankrijk 2002, 115 min., drama. Film wordt ingeleid

donderdag 30 september om 20.30 uur
Moloch
Alexander Sokoerov, Rusland 1999, 108 min., drama

vrijdag 1 oktober om 20.30 uur
Sweet Hereafter
Atom Egoyan, Canada 1997, 112 min., drama.

School of Rock
Richard Linklater, USA/Duitsland 2003, 108 min., musicale comedy Rockster Dewey Finn (Jack Black) wordt uit de band gezet terwijl hij torehoge schulden heeft. Door een misverstand komt hij voor de klas te staan op een prive school. Hij leert de ruikeluiskinderen de basisbeginselen van rock en roll. Met behulp van Zack probeert hij 'the battle of the bands' -compitite te winnen.

Waking Life
Ricahrd Linklater, USA 2001, 100 min., animatie
Al vanaf de beginjaren van film werd er geexperimenteerd met truukopnamen en animatie-technieken. Animatie bleek een synoniem voor speeltuin en het plezier en experimenteer-drang spatten bij de vroege animaties dan ook van het scherm af. Toen de eerste animaties leerden spreken was de magie compleet. Omdat er als kijker zoveel prachtigs te ontdekken valt, gaat Cavia iedere derde vrijdag van de maand een animatie programma vertonen, onder de titel: CAVIAMATION. Het programma start op vrijdag 17 september 20.30 met 'Waking Life' van Richard Linklater. Richard Linklater laat in Waking Life een naamloze hoofdpersoon een serie toevallige voorbijgangers, filosofen en zowaar een sprekende aap ontmoeten, die allen op eigen wijze de grotere levensvragen onderzoeken. De hoofdpersoon verliest langzaam de grens tussen dromen en wakker zijn en zo ontvouwt zich ook zijn lot.

Taurus
Alexander Sokoerov, Rusland 2001, 90 min., drama
Uitgerangeerde dictator: Na de laatste dagen van Hitler te hebben verfilmd in Moloch, richt Aleksandr Sokoerov nu zijn camera op Lenin. Met zijn eigenzinnige interpretatie van de teloorgang van een wereldleider probeert Sokoerov door te dringen tot de psychologie van de macht. Taurus speelt zich af in 1922, vlak nadat Vladimir Iljitsj Lenin is geveld door een hartaanval. Weggestopt in een datsja op het platteland slijt hij zijn laatste dagen met modderbaden en picnics. De 51-jarige Lenin is half verlamd, lijdt aan geheugenverlies en wordt steeds kindser. In zijn spaarzame lucide momenten maakt hij zich boos over de logge Sovjet-bureaucratie die het door hongersnoden geteisterde land onderdrukt en is hij zich bewust van het morele faillissement van 'zijn' revolutie. De voormalige leider staat echter machteloos. Hem rest niets anders dan wachten op zijn dood.

Ararat
Atom Egoyan, Canada/Frankrijk 2002, 115 min., drama. Film wordt ingeleid. Het is wonderlijk hoe selectief ons historisch besef is. De jodenvervolging neemt een prominente plaats in de westerse geschiedenisboeken, andere massamoorden worden echter vergeten. En hoe langer geleden en hoe verder weg de genocide werd gepleegd, hoe zwakker de emotionele echo wordt. Dit geldt ook voor de Turkse genocide op de Armeense bevolking die van 1915 tot 1918 ruim één miljoen armenen het leven kostte. Wanneer Turkije over een aantal jaren volwaardig lid wordt van de EU, wordt Armenië ons directe buurland. De Armeens-Turkse betrekkingen zijn echter nog steeds zeer slecht, met name omdat deze historische angel er nog nooit is uitgehaald. De regering in Jerevan eist dat Turkije de genocide als historisch feit erkent waarbij zij wordt gesteund door verschillende Europese parlementen. In Ararat verteld een jonge hoe zijn leven veranderde tijdens het maken van een film over de Armeense genocide. De film zal vooraf worden ingeleid.

Moloch
Alexander Sokoerov, Rusland 1999, 108 min., drama
Aleksander Sokoerov had Eva Braun en haar liefde voor de Führer nodig om wat licht te laten schijnen op haar wrede minnaar. Want: een zwart object tegen een zwarte achtergrond is niet zichtbaar. Maar menselijker is Adolf Hitler er nauwelijks door geworden. Moloch is een huiveringwekkend portret van het kwaad. De film is gesitueerd ergens in 1942, een voor Duitsland kritieke fase in de oorlog, op het Adelaarsnest, Hitlers buitenverblijf hoog bovenin de bergen van Beieren. Eva Braun wacht er de komst af van 'Adi' en zijn gevolg: de heer en mevrouw Goebbels en Hitlers privé-secretaris Martin Bormann. Als het gezelschap gearriveerd is, kondigt Bormann aan dat er niet over politiek gepraat wordt: men is er ter ontspanning. Hitler betoont zich een causeur die graag in het middelpunt van de belangstelling staat, te midden van een gehoor dat hem met opportunistische beleefdheid aanhoort en naar de mond praat. De onzinnige, wezenloze gesprekken vormen het vacuüm van de absolute alleenheerschappij. De geforceerde vrolijkheid tijdens de gezamenlijke wandeling in de bergen is niet meer dan een ritueel, een protocol ter handhaving van de bestaande orde. Moloch een huiveringwekkende verbeelding van geperverteerde macht, van wreedheid en beangstigende domheid.

Sweet Hereafter
Atom Egoyan, Canada 1997, 112 min., drama.
Het lijkt alsof het werk van Atom Egoyan meer bewonderaars kent dan liefhebbers. Alsof de kunstmatige constructie van zijn films en de wat afstandelijke houding tot zijn onderwerp een werkelijk warm onthaal in de weg staan. Ook The sweet hereafter, Egoyans nieuwste film, zit weer bijzonder geraffineerd in elkaar. Dit keer zal hij echter niet snel van koele berekening worden beticht. Bij een ongeluk met een schoolbus zijn daar veertien kinderen om het leven gekomen. Stephens wil de ouders van de slachtoffers overhalen een proces aan te spannen tegen de schuldigen, wie dat ook mogen zijn. Ongelukken bestaan volgens hem niet, hij wil iemand verantwoordelijk stellen. Niet de bestuurder van de bus, die door het hele dorp eveneens als slachtoffer wordt beschouwd, maar een nog onbekende schakel in de keten die uiteindelijk tot het ongeluk heeft geleid. Hij wil de ouders bijstaan in hun woede om deze nalatigheid, een vooralsnog abstracte factor. Het is echter vooral Stephens' eigen woede die zijn drijfveer vormt, zijn woede en frustratie over het verlies van zíjn dochter, die dan wel niet dood is, maar die hij verloren heeft aan de drugs.


---- --