Socialistische Partij
Uitkleden ouderenzorg respectloos en verwerpelijk
Het kan dus nog gekker, dacht ik toen ik vorig jaar de berichten
hoorde over bezuinigingen op wc-papier in een verzorgingshuis in
Boxtel. Niet zo zeer omdat wc-papier nu zo duur is, maar de platheid
van de bezuiniging maakte dat terecht velen vonden dat hier een grens
overschreden werd. Het verzorginghuis werd bedolven onder protesten en
wc-papier en de maatregel werd teruggedraaid. Ondanks de commotie
vorig jaar heeft nu woonzorgcentrum Maasveld besloten toiletpapier
voortaan niet meer gratis te leveren.
---
door Agnes Kant, Tweede-Kamerlid voor de SP
---
Het steeds meer zelf moeten betalen in zorginstellingen is een trend.
Toiletpapier, andere `verzorgingsproducten' als zeep en zelfs het
`tweede' kopje koffie kan er vaak niet meer gratis af. In instellingen
voor psychiatrische patiënten is dagbesteding een onderdeel van de
therapie, maar de klei of het hout voor de houtbewerking moet dan soms
wel zelf betaald worden. Let wel, het gaat hier om instellingen waarin
mensen voor hun verblijf een hoge ABWZ eigen bijdrage betalen. En van
hun inkomen na aftrek daarvan een schamel `zak en kleedgeld'
overhouden. Alle reden voor mij om naar bij de verantwoordelijk
staatssecretaris Ross aan de bel te trekken.
In een eerste reactie was ook de staatssecretaris `onthutst'. Dat was
echter van korte duur. In antwoord op Kamervragen werd ze al weer heel
formeel: "De zorgaanbieder maakt hierin zijn eigen keuzes, na overleg
met de cliëntenraad, rekening houdend met de verstrekking zoals
vastgesteld in een zogenaamde `groene lijst'. De lijst is niet op een
dermate gedetailleerd niveau dat daarmee ook exact is vastgesteld
welke producten of voorziening de instelling wel of niet moet bieden."
Aldus de staatssecretaris. Vertaald in gewoon Nederlands: ik ga er
niet over doe er dus niets aan. Ook een bestuurder van woonzorgcentrum
Maasland verwijst in deze krant naar de formele kant van de zaak. Hij
zegt: "Wij gaan uit van de zogeheten groene lijst van het College van
Zorgverkeringen en daar horen persoonlijke verzorgingsproducten niet
bij. Wij zijn niet verantwoordelijk voor wc-papier. Als Ross vindt van
wel, moet ze maar een aanwijzing geven." Dat moet ze dan inderdaad
maar snel doen, denk ik dan. Maar waar gaan we in dit land naartoe als
we formeel gaan neuzelen over regeltjes en groene lijsten? Het gaat
hier toch om menselijke waardigheid, en normen van fatsoen en respect?
Het klopt dat de gemiddeld geldende norm is dat persoonsgebonden
verzorgingsartikelen zelf betaald worden. Maar wat is dan
persoongebonden? Wat is een verzorgingsartikel? En wat als iemand zelf
niet in staat is deze producten te kopen? Door de financiële tekorten
in de instellingen zijn hier de normen in mijn ogen onaanvaardbaar aan
het schuiven. Vandaag is het toiletpapier en een tweede kopje koffie
(wat volgens mij al te ver gaat), maar straks is het de
incontinentieluier en het eerst kopje koffie of toetje. Als
instellingen zich vanwege financiële tekorten gedwongen voelen tot dit
soort maatregelen, moeten ze in Den Haag aankloppen en desnoods gaan
protesteren en actie voeren.
Ik vind het vooral respectloos voor de ouderen die ons land hebben
opgebouwd. Ik zal het daarom wederom de komende week de
staatssecretaris om maatregelen vragen. Als er hier geen grens
getrokken wordt, stel ik voor dat Tweede-Kamerleden en het voltallig
kabinet voortaan ook eigen pleerollen meenemen naar Den Haag - die
vegen immers nu ook hun billen met publiek gefinancierd pleepapier.
Dit artikel werd gepubliceerd in het Rotterdams Dagblad, 26 oktober
2004