NED VER VOOR PSYCHIATRIE
Separeercel noodoplossing
Persbericht NVvP n.a.v. Publicaties over separeerverpleging
Separeercel noodoplossing
BOPZ moet op de schop
De berichtgeving vanmorgen over het enorm grote gebruik van de
separeercel voor psychiatrische patiënten toont opnieuw aan dat de
huidige wet BOPZ niet meer voldoet.
Deze wet is een opnamewet en geen behandelwet. Daarom moet nu in tal
van gevallen voor een 'noodoplossing' worden gekozen, zoals opsluiting
in de separeercel.
Het is daarom hard nodig dat de huidige wet in z'n totaliteit op de
schop gaat. Een commissie van deskundigen moet zo gauw mogelijk aan de
slag om tot voorstellen te komen die van de huidige 'opnamewet' een
'behandelwet' maken.
Standpunt NVvP
De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie pleit reeds langer voor het
vervangen van de BOPZ door een behandelwet. Dat impliceert ook
verruiming van criteria (niet slechts om gevaar af te wenden, maar
bijvoorbeeld ook aanmerkelijk nadeel voor de patiënt af te wenden).
De zwaarste kritiek van de NVvP op de BOPZ richt zich niet op de
opnamecriteria, maar op het feit dat de wet is opgebouwd rondom het
moment van opname en niet rondom de (voor, na of tijdens opname)
noodzakelijke behandeling.
Deskundigen commissie:
Deze moet binnen 1 / 1,5 jaar het maatschappelijk gewenste zorg- en
behandelingsniveau van deze patiënten beschrijven en de omstandigheden
en voorwaarden waaronder psychiatrische patiënten, en met name hen die
niet of verminderd oordeelsbekwaam zijn, onder dwang behandeling en
zorg kan worden geboden, binnen een zorgvuldig geregelde
rechtspositie.
Dat moet het fundament leveren voor nieuwe wetgeving
Daarnaast dient deze commissie concreet te adviseren ten aanzien van
noodzakelijke voorlopige reparatiewetgeving op korte termijn.
Toelichting
In de Volkskrant van hedenochtend worden cijfers bekend gemaakt over
het grote aantal psychiatrische patiënten dat in Nederland met
separeerverpleging wordt verpleegd.
Deze cijfers worden heden gepresenteerd op een landelijk congres dat
een project in 12 instellingen afsluit, waarbij men met succes de
frequentie en duur van separaties enigszins terugbracht.
Echter, in vergelijking met het buitenland blijft Nederland een
eenzame koploper in de frequentie en duur van separeerverpleging.
Dit is ernstig omdat separeerverpleging slechts een beveiligingseffect
en geen aangetoond behandeleffect heeft én omdat patiënten deze
eenzame afzondering als angstig beleven én daarvan posttraumatische
verschijnselen kunnen overhouden.
De afwijkende positie van Nederland ontstaat mede doordat in de
huidige wetgeving onvoldoende plaats is voor dwangbehandeling,
waaronder medicamenteuze dwangbehandeling. Elders in de wereld beperkt
deze behandelinterventie de noodzaak van separeren.
Tevens bespreekt de Tweede Kamer heden alweer een aanpassing in de
huidige wet BOPZ. Nu betreft het de zogenaamde Observatie machtiging.
Deze maakt het mogelijk patiënten op grond van ernstig vermoeden van
gevaar en/of stoornis gedurende 3 weken in een ziekenhuis te
observeren.
De NVvP ondersteunt deze wijziging maar tekent daarbij aan dat de
huidige wet inmiddels door talloze amendementen en reparaties steeds
onduidelijker is geworden. In de praktijk leidt dat per regio tot
verschillende uitvoering.
Bovendien blijft de wet ondanks de reparaties een opnamewet die
behandeling onvoldoende duidelijk positioneert. Daarmee blijven wij
ons nuttige instrumenten uit handen slaan.
Het steeds opnieuw sleutelen aan de wet en de
bovengenoemde verpleegkundige interventies onderstrepen de
onduidelijkheid in de maatschappelijke discussie en daarmee het belang
van een deskundigen commissie die de NVvP heeft bepleit bij de Tweede
Kamer.