Moeders en pups op Vlieland gestrand
Alleen al op Vlieland liggen minstens vijf moeders met hun jong op een
voor zeehonden ongebruikelijke plaats. Op het strandje vlak naast de
veerboot. Op het fietspad langs de waddendijk naast de haven. Op een
pad door de duinen. Iedere moeder probeert haar pup te beschermen
tegen de - in haar ogen - grote gevaren. Het liefst zou ze haar jong
meenemen naar een rustiger plaats, maar het jonge dier volgt haar niet
het water in. De eerste drie weken van hun leven zwemmen grijze
zeehondenpups niet, omdat ze worden gehinderd door hun dikke witte
babyvacht. In die drie weken zijn de jongen volledig afhankelijk van
de moeder, en worden zo vaak als het kan gezoogd. Ook op Vlieland
proberen de moeders hun jong te laten drinken, maar de onrustige
omgeving maakt dat moeilijk. Sommige moeders blijven vlak bij hun pup
en proberen die te beschermen. Andere moeders, zoals die bij de haven,
vluchten telkens weg van hun jong als nieuwsgierige toeschouwers te
dichtbij komen. Toch is de moederbinding zo groot, dat zij telkens
opnieuw terugkeren naar hun jong om het te zogen.
We kunnen alleen maar hopen dat de mensen deze dieren met rust laten.
Alleen dan hebben de jongen een kans. Na drie weken gaat de moeder weg
en moet het jong zichzelf zien te redden. Zonder voldoende vetreserve
lukt dat niet. De zoogperiode is van essentieel belang. Daarom een
dringend verzoek aan iedereen: geniet van de zeehonden, maar blijf op
flinke afstand en laat de dieren met rust. Let op met kinderen, want
angstige zeehondenmoeders kunnen flink bijten en houdt honden aan de
lijn.
Inmiddels zijn al tien witte huilers in de Zeehondencrèche opgenomen.
Helaas hebben we ook al drie dode pups geborgen. Op de Richel, waar
vrijdag nog 90 jongen werden geteld, lagen er vandaag (maandag 20
december) omstreeks 60.
Zeehondencreche Pieterburen