Veel veranderingen bij NVF op komst
(30 maart 2005)
In het bestuur van de NVF, de fotografensectie van de NVJ, gaat er
eind april veel veranderen. Voorzitter Hans Kouwenhoven en secretaris
Werry Crone, die zich vanaf de fusie met de NVJ in 1997 voor de sectie
hebben ingezet, treden af. Evenals Jeroen van der Meijde en Ed
Oudenaarden; zij waren respectievelijk sinds 2001 en 2002 bestuurslid
van de sectie NVF. Ook Jaap Herschel stopt ermee. Hij beheert onder
meer de NVF-portefeuille binnen het NVJ-bestuur. Herschel trad na de
fusie van NVF/NVJ aan als bestuurslid en was de laatste jaren eerste
vice-voorzitter.
Cees van Alten (Haulerwijk) is nu voorzitter en op de jaarvergadering
van 23 april 2005 zullen er 5 kandidaat-bestuursleden worden
voorgedragen: Eric Brinkhorst (Hengelo), Sake Elzinga (Assen), Michael
Kooren (Utrecht), Joep Lennarts ('s Hertogenbosch) en Gerard Til
(Utrecht).
Eric Brinkhorst:
"Elke dag streef ik naar mijn mooiste foto"
Fotografie is de passie van Eric Brinkhorst (38) uit Hengelo. Was
vanaf zijn twaalfde al in de donkere kamer bezig. Voor Eric is pas
sprake van een goede nieuwsfoto als het moment, het licht en de
compositie kloppen. Hij geeft geen `voor de handliggend antwoord' op
de vraag wat hij de mooiste foto vindt en `namen noemen' doet hij ook
niet. "Dat is te makkelijk", vindt hij. En als het om zijn eigen werk
gaat zegt Eric: "ik probeer toch een foto te maken die iets langer dan
normaal de aandacht van de lezer trekt."
Eric Brinkhorst vindt de NVF/NVJ onmisbaar voor de beroepsgroep. En
niet alleen voor het vakbondsgetinte werk, waarvan "je hoopt dat je
die service nooit nodig hebt. Ik vind dat je in je werk open moet
staan voor verbeteringen en veranderingen en als fotojournalist moet
je elke keer opnieuw je stinkende best doen om mooie foto's te kunnen
blijven maken."
Eric Brinkhorst pakt graag de kans om eens "aan de andere kant van
tafel" te zitten. "Sommige dingen komen gewoon op je pad en dan kun je
twee dingen doen: positief of negatief reageren. Ik besloot tot het
eerste. Ik heb vertrouwen in de club en hoop als bestuurslid mijn
bijdrage te kunnen leveren."
Sake Elzinga:
"Ik zou wel eens willen weten...."
Bij Sake Elzinga ( uit Assen zat de interesse voor beeld en foto er al
vroeg in. Vanaf zijn achtste was hij al druk met fotografie. Als
twaalfjarige maakte hij in de donkere kamer zijn huiswerk. "Toen de
eerste treinkaping plaatsvond, ik zal zestien zijn geweest, hielp ik
een bevriende fotograaf. De hele wereldpers kwam naar Assen, ik keek
mijn ogen uit... die fotografen hadden lenzen van 1, 2 meter."
"Ik weet het niet zo een, twee, drie. Mijn beste foto verandert
steeds. Vorige week nog, gaf ik een lezing over fotografie en toen
kwam er een foto voorbij waarvan ik dacht `he dat is toch mooier dan
ik me herinner'. Ik was een grote fan van Ed van der Elsken. Hij leek
maar wat aan te rommelen, maar maakte mooi zwart/wit werk. Later ging
ik voor het `schonere' werk van Cartier Bresson. Die pure schoonheid
en soms ook die humor in zijn foto's spreken mij nog steeds aan. Maar
ook Erwin Olaf, die begon in de fotojournalistiek, maakt fascinerend
mooi werk."
"In het nieuwe bestuur hoop ik op een stijl van aanpakken. Niet zeuren
maar problemen benoemen en oplossen. Ik ben van het `type doorpakken'
zoals dat heet. En wat dat betreft heb ik wel vertrouwen in de andere
collega's die zijn voorgedragen. In de fotojournalistiek heerst het
korte-termijn-denken. Investeren in kwaliteit is nauwelijks mogelijk.
De tijd nemen voor een foto is een moeilijke opgave, de prijzen staan
op de tocht en dus zal een freelancer meer omzet moeten draaien om
rond te komen. In het algemeen staat nu bij opdrachtgevers het
fotografiebudget onder druk, dus optimale kwaliteit wordt steeds
moeilijker. Fotojournalistiek is een mooi, maar hard vak. Ik zou wel
eens een inventarisatie willen zien van fotojournalisten die al 10 -
15 jaar in het vak zitten en die nog steeds aan de top meedraaien, dat
zou weleens heel verrassend kunnen zijn."
Michael Kooren:
"Niet alleen maar kritisch vanaf de zijlijn"
Michael Kooren (51) studeerde Engels maar bleef tijdens die studie de
fotografie trouw. "Het was eigenlijk meer dan een hobby en tijdens een
uitwisselingsprogramma naar de Verenigde Staten ontmoette ik een
fotograaf van een locale krant. Mede op zijn voorspraak heb ik daar
twee jaar kunnen fotograferen. Ik ben dus in de fotografie terecht
gekomen door hobby en vriendschap. Fotograferen vond ik veel leuker
dan studeren, dus terug in Nederland kon ik in vaste dienst bij het
Utrechts Nieuwsblad. Daar heb ik 12,5 jaar gewekrt. Daarna ben ik gaan
freelancen voor het AD en het NRC en de laatste 5/6 jaar werk ik voor
Reuters. Ook doe ik wat commercieel werk voor vakbladen en pr/reclame.
Michael Kooren beheerst alle disciplines van de fotografie, van
portret tot reportage en natuur, van nieuwsfoto tot kunst en stills.
"Ik hou van afwisseling en daarom vind ik het zo'n prachtig beroep. Ik
heb nog een mooie foto van Marco van Basten toen hij een jaar of
zestien was, en spannende reisreportages of die reportage die ik
maakte voor het UN over ontgroening. Dat dagelijkse journalistieke
werk geeft me volop inspiratie."
Het lijkt Michael Kooren wel om eens aan de andere kant van de tafel
te zitten, want alleen maar kritisch zijn vanaf de zijlijn vind hij te
eenvoudig. En ervaring heeft Michael; hij was al eerder NVJ-bestuurder
voor de sectie fotojournalistiek "Als je denkt dat er iets moet
veranderen, dan moet je er ook iets aan willen doen. Ik heb vertrouwen
in de groep mensen die ook in het bestuur komen. Het lijkt me leuk om
met hen aan de slag te gaan."
Joep Lennarts:
"Genoeg werk aan de winkel"
Joep Lennarts (47) uit Den Bosch is van de generatie die de wereld
wilde verbeteren. De generatie ook die iets van de wereld wilde
vertellen. "Ik heb geschiedenis gedaan en kon direct aan de slag als
schrijvend journalist. Na een tijdje ben ik ook gaan fotograferen en
ontdekte dat de directheid van de fotojournalistiek me meer ligt. Ik
wil dingen met mijn handen en met mijn hoofd doen. Een journalist kan
achteraf nog zijn nieuwsbericht of achtergrondverhaal verfijnen of
extra alinea's toevoegen. Een fotojournalist daarentegen moet niet
alleen weten wat de essentie van een nieuwsfeit of een
nieuwsgebeurtenis is, maar ook aanvoelen in welke context het nieuws
zich het beste in een beeld laat vastleggen. Dat moet je dan op dat
ene moment samen laten komen en dat is elke keer weer spannend."
Lennarts herinnert zich nog die keer dat U-2 optrad in de Kuip, hij
stond op een fantastische plek en fotografeert. Bleek zijn filmpje
niet goed ingehaakt en stond "ik in feite met een lege camera te
werken. Een ultieme gemiste kans voor het maken van een ultieme foto.
Ik zie nog steeds die ene - niet gemaakte - opname, wat een prachtige
compositie. Dat beeld spookt nog regelmatig door mijn hoofd."
Er is genoeg werk aan de winkel, meent Joep Lennarts. Zo heeft de
inkomenspositie van de fotojournalist zijn meer dan gemiddelde
belangstelling. "Al vijftien jaar wordt er geroepen dat beeld zo
belangrijk is en dat we leven in een beeldcultuur. Maar de emancipatie
van de fotojournalistiek is halverwege blijven steken, want er zijn
voor fotojournalisten geen carrièremogelijkheden binnen de krant. En
ik constateer dat freelance fotojournalisten op het ogenblik
financieel tegen elkaar uitgespeeld worden, dat de waardering voor van
het vak van fotojournalist tanende is, dat de inkomenspositie onder
druk staat en dat het auteursrecht verkwanseld wordt. Kortom genoeg te
doen.
Gelukkig gaan fotograferen hier - in vergelijking met andere landen -
nog behoorlijk collegiaal met elkaar om. Dat wil ik graag zo houden."
Gerard Til:
"Weg van het extreme"
Havist, 17 jaar en hij verslond fotobladen als Life Magazine en Avenu.
"Avenu was een doorbraak in de Nederlandse fotografie." Ed van der
Elsken was een van de grote voorbeelden voor Gerard Til (51) uit
Utrecht. "Ik fotografeerde in die tijd alles wat los en vast zat,
inclusief mijn klasgenoten en zwierf veel op straat."
Hoewel een blauwe maandag op de pedagogisch academie, wist hij zeker
dat hij zou gaan fotograferen. De coverfoto van het boek Eye love you
van Ed van der Elsken uit 1977, staat in zijn geheugen gegrift. "De
foto is met liefde gemaakt, je voelt het subtiele samenspel tussen de
fotograaf en de mensen - man vrouw en kind - die hij fotografeert. De
vertrouwensband die er lijkt te zijn tussen de fotograaf en het jonge
stel vind ik prachtig."
"Politiek en maatschappij hebben zijn grote belangstelling. Hij
bespeurt een tendens waar het individu er steeds minder toe doet. "De
grote lijnen zijn veel belangrijker, fusies en overnames zetten de
toon. De freelancer staat behoorlijk onder druk en dan merk je dat de
sectie NVF, zoals die ingebed is in de NVJ, een stevige club is met
een prima belangenbehartiging. Dus de zgn. MKB-zaken zitten volgens
mij wel goed. Door de maatschappelijke en politieke druk op de
journalistiek en de fotojournalistiek is het juist meer dan nodig om
ook het belang van persvrijheid, onafhankelijkheid en
beroepsverantwoordelijkheid zoals hoor en wederhoor, check en
dubbelcheck steeds opnieuw voor het voetlicht te brengen. Mensen die
aan de knoppen draaien, moeten zich realiseren dat zij juist nu
onafhankelijke geesten nodig hebben. Fotojournalisten die zich niet
laten leiden door de waan van de dag, die niet van de ene hotspot naar
de andere reppen, maar die heel vakmatig, analyserend en heel
doelgericht hun werk doen. Op een journalistiek verantwoorde manier,
weg van het extreme, zoals dat dagelijks op de journaals is te zien."
Nederlandse Vereniging van journalisten