Artsen zonder Grenzen
Eén helikoptervlucht per dag is lang niet genoeg
Jan Peter Stellema Projectcoördinator Jan Peter Stellema van Artsen
zonder Grenzen was midden in het rampgebied in Pakistan toen de
aardbeving toesloeg. Hij werd geëvacueerd, maar is weer terug in het
zwaar getroffen dorpje Lamnian, en heeft hij met zijn team een
medische hulppost opgezet.
---
---
20 oktober 2005
Eén helikoptervlucht per dag is niet genoeg om de duizenden die hier
vastzitten te helpen. De meest spoedeisende gevallen kunnen we soms
per helikopter afvoeren, maar de toestand van de rest van de bevolking
hier verslechtert met de dag.
De problemen zullen alleen maar erger worden als de winter begint en
de eerste sneeuw gaat vallen. We hebben tot nu toe alleen maar 2000
dekens aangevoerd gekregen per helikopter. Dat is niets is
vergelijking met wat hier allemaal nodig is. De mensen zijn bang en
wanhopig. Er moet snel iets gebeuren.
Er zijn heel, heel veel gewonden naar onze kliniek gekomen in de
dagen sinds de ramp. Nog steeds komen er mensen aan met ernstig
ontstoken verwondingen. In de afgelopen dagen hebben we amputaties
gedaan en veel verbanden ververst van mensen die we al behandeld
hadden.
Medisch gezien is de situatie in de vallei, die 25.000 mensen telt,
onder controle. Daardoor heb ik mijn team kunnen opsplitsen en een
gedeelte naar een nog geïsoleerdere plaats kunnen sturen waar nog
helemaal geen hulp geweest was.
Toen ik vanochtend uit mijn tent kwam, zag ik een grote familie uit
Rashan, dat nog verder weg ligt dan Lamnian. Ze waren met kleine
kinderen te voet onderweg naar Muzaffarabad, omdat er nog geen hulp
geweest was in Rashan. Ik word ontzettend kwaad als ik zoiets zie.
Twaalf dagen na de ramp heeft nog niets dit gebied bereikt, behalve
2000 dekens, die per helikopter zijn gebracht. Er moet iets
veranderen.
Bekijk videofragment van het live verslag van projectcoördinator Jan
Peter Stellema vanuit Pakistan. (NOS Journaal, 18 oktober 2005).
---
---
16 oktober 2005 We behandelen alles wat je zou kunnen behandelen onder
deze omstandigheden
Meer dan een week na de ramp komen er nog steeds mensen met vreselijke
verwondingen naar onze kliniek die nog niet behandeld zijn. Veel van
deze verwondingen zijn ontstoken en moeten snel schoongemaakt worden
om te voorkomen dat mensen aan de ontstekingen overlijden. Iemand had
een enorme hoofdwond. Grote stukken huid hingen erbij. Onze Canadese
dokter heeft de wond ontsmet en de huid dichtgenaaid.
De ernstig gewonde patiënten gaan naar de tent hiernaast, waar een
team van Pakistaanse chirurgen geweldig werk doet. Afgelopen vrijdag
hebben ze 36 operaties gedaan. We werken hand in hand en we behandelen
alles wat je onder deze omstandigheden zou kunnen behandelen.
Wat nu het meeste nodig is, zijn tenten. Er is een enorm gebrek aan
onderdak voor de mensen die hun huis verloren hebben.
---
---
8 oktober 2005 - De muren werden kauwgom
Ik was thuis, het was negen uur s ochtends. We zaten aan tafel. Met
een Duitse collega nam ik sollicitatiegesprekken af toen de muren
kauwgom werden. We renden naar buiten. Tien seconden later was het
huis weg.
Onze verpleegkundige - een Zweedse - heeft enkele uren klem gezeten in
het puin, maar kon gelukkig worden bevrijd. Ze is inmiddels
geëvacueerd en maakt het naar omstandigheden goed.
De buren hebben drie dochters verloren. Hier pal voor mij worden nu
vijf doden langs gedragen. Het dorp is weg. Alles is ingestort.
Wat kan ik doen? Helpen is mijn werk, normaal zouden we de armen uit
de mouwen moeten steken, maar we hebben niks. De medicijnen liggen
onder het puin, omdat het daar koel is.
We moeten zorgen dat er hulp komt. Hier wonen achtduizend personen. We
hebben dekens nodig en warme kleren. De winter komt eraan en er is
niks over.