Ingezonden persbericht
Stichting Vissenbescherming
Heemstede, 23 mei 2006
PERSBERICHT
De Amsterdamse hengelsportvereniging bestaat honderd jaar.
Op 24 mei wordt 22 uur lang door specialisten op karpers gevist in de Bosbaan.
Diezelfde dag worden de vissen belaagd door 20 teams van regionale basisscholen.
Het is treurig dat mensen hun plezier zoeken in het vangen van dieren, die daardoor ernstig lijden door pijn, angst en stress. Het is ook heel erg dat scholen kennelijk medewerking geven aan hengelwedstrijden.
De Stichting Vissenbescherming is in december 2000 opgericht om op te komen voor de belangen van vissen en andere in het water levende dieren.
Het gebeurt vaak dat basisscholen hun medewerking geven aan het hengelen door kinderen, zelfs aan het houden van viswedstrijden door kinderen. Deze "lessen" en wedstrijden worden georganiseerd door hengelsportverenigingen die graag nieuwe leden werven onder de jeugd.
Een en ander wordt mooi voorgesteld door de leden van de hengelclubs. De vissen zouden niets of weinig voelen. De werkelijkheid is anders.
Vissen worden door hengelaars verleid om in voedsel te bijten, waarin een haak verstopt zit. Aan die haak een snoer, waaraan de vis boven water getrokken wordt. Het dier lijdt daardoor veel pijn, hij wordt bovendien met geweld uit het water, zijn element, gehaald. Boven water kan hij niet ademhalen. Soms moet er dan ook nog een foto van de vis gemaakt worden, waardoor hij nog langer uit zijn element is. De hengelaar bezorgt het dier veel pijn, angst en stress.
Hengelen is een wrede bezigheid, die niet gepropageerd zou moeten worden. Dieren zijn er niet voor om als lijdend voorwerp van spelletjes van mensen te dienen. De gedachte dat een vis niets zou voelen, is al lang achterhaald.
In wetenschappelijke kringen en daarbuiten ging men er al lang van uit, dat vissen pijn, angst en stress kunnen ervaren. Vissen zijn immers hoogontwikkelde, gewervelde dieren met dezelfde zintuigen als de mens. Zij communiceren met elkaar via bewegingen, geluiden, kleur- en lichtsignalen, terwijl zij met hun extra zintuig, de zijlijn, die aan weerskanten van het lichaam loopt, minieme bewegingen in het water kunnen waarnemen. Ze zijn ook in staat te leren van opgedane ervaringen.
Vissen reageren heftig, als ze aan de haak geslagen worden. Ze zwenken, spuwen en schudden heftig met de kop, en produceren hierbij hormonen tegen de pijn, net zoals dat bij mensen gebeurt. De Nederlandse onderzoekers Verheijen en Buwalda constateerden op grond van deze gedragingen al in 1986 dat vissen pijn en angst ervaren, wanneer zij aan de haak geslagen worden. In recent Engelse onderzoek van de universiteit van Edinburgh en van het Roslininstituut (2003) zijn pijnreceptoren rond de bek en op de kop van de vis aangetoond en precies gelokaliseerd. De zenuwbanen die de pijn veroorzaken, bestaan dus.
De hengelsport kan vanwege de angst, pijn en verwondingen die ze veroorzaakt, niet als een diervriendelijke activiteit beschouwd worden. Uit een NIPO-onderzoek van 2002 blijkt dat 73% van de ondervraagden vindt dat de hengelsport geen geschikt middel is om kinderen respect voor dieren bij te brengen, en dat 75% de hengelsport een dieronvriendelijke vrijetijdsbesteding vindt.
Dit zou voor scholen al een reden kunnen zijn om zich verre te houden van de hengelsport. Daar komt in dit geval nog een specifiek ethisch probleem bij omdat we te maken hebben met jonge kinderen die niet kunnen overzien, wat zij de dieren aandoen. Omdat de school er bij betrokken is, zullen zij gemakkelijk kunnen denken dat de hengelsport een leerzame, onproblematische zaak is. Ze kunnen ook een zekere druk ervaren om mee te doen, omdat de leerkrachten er aan meewerken, hun medescholieren er aan meedoen en de hengelclubs zo aardig zijn om lokvoer en hengels gratis ter beschikking stellen.
Wij maken er daarom ernstig bezwaar tegen dat kinderen via de school benaderd worden om vissen te gaan vangen. Wij hebben in 2002 naar aanleiding van de destijds geplande Nationale Beet Schoolviscompetitie bezwaar gemaakt bij het Ministerie van Onderwijs. De staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen, mevrouw K.Y.I.J. Adelmund, schreef ons toen terug dat zij waardering had voor onze doelstelling om door middel van 'voorlichting aan publiek, bedrijfsleven en politiek het nodige draagvlak voor een betere behandeling van vissen te creëren'. Zij wilde echter geen advies hierover aan de scholen verstrekken:
'Scholen zijn echter zelfstandige organisaties die veel ervaring hebben met aan hen gerichte vragen uit hun omgeving of uit de maatschappij. Als zij worden uitgenodigd om aan de competitie van Beet mee te doen, zullen zij, bij hun besluitvorming hierover, ongetwijfeld ethische argumenten betrekken' (Brief OC en W 20-2-2002).
Wij hebben de indruk dat dit laatste niet steeds het geval is. Wij willen u daarom vragen of er een mogelijkheid bestaat om aan bovenstaand probleem in uw blad eens aandacht te besteden. Wij zijn ook bereid om zelf een artikel te schrijven of ons te laten interviewen.
Wij zien met belangstelling uit naar uw reactie.
met vriendelijke groet,
Stichting Vissenbescherming
M.M. Santen, secretaris, telefoon 023 - 528 75 74
bij geen gehoor kunt u bellen: A.J. Dekker, telefoon 072 - 533 28 79
meer inlichtingen zijn te vinden op onze website: www.vissenbescherming.nl
Postbus 26
2100 AA Heemstede
info@vissenbescherming.nl
www.vissenbescherming.nl
telefoon 023 - 528 75 74
b.g.g. 072 - 533 28 79