Veilig Amsterdam
Stadsdeel Slotervaart - Marcouch brengt ouders en geplaagde buren
bijeen
15/08/2006 - 'Blijf niet achter uw gordijnen, win uw hof terug'
Klagen bij stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch helpt. 'Ik was nog niet
begonnen als stadsdeelvoorzitter, of ik kreeg een brief van een
bewoner die getreiterd wordt door uw kinderen', zo valt hij met de
deur in huis in de raadzaal, waar hij vier van de elf ouders spreekt
die genodigd zijn op het stadsdeelkantoor.
'Ik houd het niet meer uit', mailde een gepeste vrouw hem. Zij en haar
buren worden vrijwel dagelijks geïntimideerd door vijftien jongens die
het Hermanus van der Tuukhof onveilig maken, vlak bij de Jacob
Geelstraat. 'U hoort te weten waar uw kind is. Als uw kinderen zo vaak
op straat zijn, loopt u het risico dat zij in aanraking komen met
criminaliteit', zegt Marcouch.
Eén van de ouders protesteert: 'Mijn kind is vijftien jaar, ik ga hem
niet controleren, ik heb mijn eigen huisregels.' In de openbare
ruimte gelden mijn regels, stelt Marcouch eenvoudig. Hij krijgt bijval
van één van de vaders: 'Ik weet dat ze van alles uitspoken waar ik
niks van af wist, in het begin maakte ik het ook klein. Want ik kon
het niet geloven, mijn kind bedreigt anderen, het kind dat ik als baby
in mijn armen hield?' Hij wil meer vertier voor de kinderen. Marcouch
maakt het hem niet gemakkelijk: 'Ik heb ook een zoon en ik heb het
gezag over hem. Het hoogste gezag, dat zijn de ouders. Niet de
overheid. Het gaat niet om vertier, uw zoon kan op loopafstand gaan
zwemmen in de Sloterplas en met de tram mooie meisjes gaan kijken op
het Leidseplein. Heel de wereld komt hier in Amsterdam vertier halen,
u gaat mij niet vertellen dat er niet genoeg vertier is. Het gaat erom
dat u uw kind structuur meegeeft.' Toch belooft hij: 'Als u zelf met
een voorstel komt en anderen enthousiast maakt, ondersteun ik dat.'
Angst voor vergelding
Marcouch wendt zich tot één van de andere ouders: 'Checkt u wel eens
waar uw kind heen gaat? Vraagt u wel eens aan uw zoon waar hij geweest
is? U begrijpt toch wel dat als uw kind van 15 tot 20 uur weg geweest
is en daar geen verhaal bij heeft, dat dan ontsporing dreigt?' De
ouders, al wonen zij al jaren in deze Jacob Geelbuurt, kenden elkaar
tot dusver niet en ontdekken gaande weg tijdens het gesprek van wie
welk kind is: 'Oh is dat úw zoon?!' Zorg dat uw zoon niet wordt
meegezogen, bezweert Marcouch, vraag uw kinderen: waar ga je heen?
Waar kom je vandaan? Zoek hulp bij elkaar en wees de komende tijd
extra alert op uw kind. Waarom komen de bewoners niet naar mij toe in
plaats van naar de woningcorporatie, de politie of het stadsdeel?,
verzucht één van de ouders. Daar heeft Marcouch een simpele verklaring
voor: 'Ze kennen u niet. En ze durven niet. Ze zijn bang voor
vergelding door uw zoon en zijn vrienden. Ze durven zelfs de politie
niet te bellen.'
'Zo lang al?'
Na een uur komen de gepeste buren binnen. Vier vrouwen en een man
pakken een stoel en gaan in een kring tegenover de ouders zitten. Ze
doen hun verhaal. De groep jongens scheldt hen uit voor slet en
kankerhoer, vertellen ze: 'Buitengewoon onaangenaam om er langs te
lopen'. De jongens fluiten, gooien steentjes, vernielen ruiten en
maken tot diep in de nacht lawaai, zeggen de vrouwen. Dit speelt al
sinds december. De ouders zijn stomverbaasd: 'Zó lang al?' Voor zover
nodig helpt ook buurtregisseur Vincent Alberts hen uit de droom. Hij
is bij alle elf ouders aan huis is geweest om hen uit te nodigen voor
dit gesprek: 'uw zoon komt opvallend vaak voor in ons politiesysteem.
Als er iets aan de hand is, is uw zoon er altijd bij. De ouders zijn
ontdaan. Eén van hen: 'Ik wil niet dat mijn kinderen deze problemen
veroorzaken, het treft mij in mijn ziel.' De vrouwen zijn echter niet
van plan het op te lossen voor de ouders: 'Het is te zwaar voor ons, u
moet dit als ouders zelf aanpakken.' Straatverbod, stelt één van de
ouders voor. Dat is Marcouch te gemakkelijk. Hij gaat niet beleven dat
de ouders vervolgens achterover leunen: 'Alleen u kunt het verschil
maken.' En tegen de geplaagde buren: 'win uw hofje terug. Ga naar
buiten als groep, spreek de jongens aan. Als ze niet meer anoniem
zijn, zijn ze weg. Dit is het probleem van Amsterdam, als u allemaal
achter uw gordijntjes gaat zitten, wordt de ruimte ingenomen door
anderen.' De buren zijn er slechts aarzelend voor te porren: 'Laat de
ouders maar op dat bankje in het hof gaan zitten.'
Gezocht: grotere groep bewoners
Marcouch, die in het buurthuis ook al vijftien boze buurtjongens te
woord gestaan heeft, boos omdat hun ouders brieven van het stadsdeel
kregen en nog bozer toen vervolgens ook de buurtregisseur op bezoek
kwam, merkt dat er in de buurt nu al veel over gepraat wordt. De
geplaagde bewoners merken het zelf ook. 'De overlast is de laatste
twee weken al een stuk verminderd.', zeggen ze. Marcouch begrijpt dat
alleen groepsgewijs werken helpt. Nu de ouders elkaar kennen, de
getreiterde buren met elkaar optreden, professionals zoals directeuren
van naburige scholen en andere instanties meedoen, kan er iets goeds
tot stand komen. Gezocht: dertig bewoners die zich aansluiten bij deze
mensen die nu hun nek hebben uitgestoken. Met zo'n groep kunnen zij in
het hofje de leefbaarheid terugbrengen. Na de zomervakantie gaat hij
ermee aan de slag.
Kijk ook bij
> Stadsdeel Slotervaart »