Veilig Amsterdam


Stadsdeel Slotervaart - Marcouch brengt ouders en geplaagde buren bijeen

15/08/2006 - 'Blijf niet achter uw gordijnen, win uw hof terug' Klagen bij stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch helpt. 'Ik was nog niet begonnen als stadsdeelvoorzitter, of ik kreeg een brief van een bewoner die getreiterd wordt door uw kinderen', zo valt hij met de deur in huis in de raadzaal, waar hij vier van de elf ouders spreekt die genodigd zijn op het stadsdeelkantoor.

'Ik houd het niet meer uit', mailde een gepeste vrouw hem. Zij en haar buren worden vrijwel dagelijks geïntimideerd door vijftien jongens die het Hermanus van der Tuukhof onveilig maken, vlak bij de Jacob Geelstraat. 'U hoort te weten waar uw kind is. Als uw kinderen zo vaak op straat zijn, loopt u het risico dat zij in aanraking komen met criminaliteit', zegt Marcouch.

Eén van de ouders protesteert: 'Mijn kind is vijftien jaar, ik ga hem niet controleren, ik heb mijn eigen huisregels.' In de openbare ruimte gelden mijn regels, stelt Marcouch eenvoudig. Hij krijgt bijval van één van de vaders: 'Ik weet dat ze van alles uitspoken waar ik niks van af wist, in het begin maakte ik het ook klein. Want ik kon het niet geloven, mijn kind bedreigt anderen, het kind dat ik als baby in mijn armen hield?' Hij wil meer vertier voor de kinderen. Marcouch maakt het hem niet gemakkelijk: 'Ik heb ook een zoon en ik heb het gezag over hem. Het hoogste gezag, dat zijn de ouders. Niet de overheid. Het gaat niet om vertier, uw zoon kan op loopafstand gaan zwemmen in de Sloterplas en met de tram mooie meisjes gaan kijken op het Leidseplein. Heel de wereld komt hier in Amsterdam vertier halen, u gaat mij niet vertellen dat er niet genoeg vertier is. Het gaat erom dat u uw kind structuur meegeeft.' Toch belooft hij: 'Als u zelf met een voorstel komt en anderen enthousiast maakt, ondersteun ik dat.'

Angst voor vergelding
Marcouch wendt zich tot één van de andere ouders: 'Checkt u wel eens waar uw kind heen gaat? Vraagt u wel eens aan uw zoon waar hij geweest is? U begrijpt toch wel dat als uw kind van 15 tot 20 uur weg geweest is en daar geen verhaal bij heeft, dat dan ontsporing dreigt?' De ouders, al wonen zij al jaren in deze Jacob Geelbuurt, kenden elkaar tot dusver niet en ontdekken gaande weg tijdens het gesprek van wie welk kind is: 'Oh is dat úw zoon?!' Zorg dat uw zoon niet wordt meegezogen, bezweert Marcouch, vraag uw kinderen: waar ga je heen? Waar kom je vandaan? Zoek hulp bij elkaar en wees de komende tijd extra alert op uw kind. Waarom komen de bewoners niet naar mij toe in plaats van naar de woningcorporatie, de politie of het stadsdeel?, verzucht één van de ouders. Daar heeft Marcouch een simpele verklaring voor: 'Ze kennen u niet. En ze durven niet. Ze zijn bang voor vergelding door uw zoon en zijn vrienden. Ze durven zelfs de politie niet te bellen.'

'Zo lang al?'
Na een uur komen de gepeste buren binnen. Vier vrouwen en een man pakken een stoel en gaan in een kring tegenover de ouders zitten. Ze doen hun verhaal. De groep jongens scheldt hen uit voor slet en kankerhoer, vertellen ze: 'Buitengewoon onaangenaam om er langs te lopen'. De jongens fluiten, gooien steentjes, vernielen ruiten en maken tot diep in de nacht lawaai, zeggen de vrouwen. Dit speelt al sinds december. De ouders zijn stomverbaasd: 'Zó lang al?' Voor zover nodig helpt ook buurtregisseur Vincent Alberts hen uit de droom. Hij is bij alle elf ouders aan huis is geweest om hen uit te nodigen voor dit gesprek: 'uw zoon komt opvallend vaak voor in ons politiesysteem. Als er iets aan de hand is, is uw zoon er altijd bij. De ouders zijn ontdaan. Eén van hen: 'Ik wil niet dat mijn kinderen deze problemen veroorzaken, het treft mij in mijn ziel.' De vrouwen zijn echter niet van plan het op te lossen voor de ouders: 'Het is te zwaar voor ons, u moet dit als ouders zelf aanpakken.' Straatverbod, stelt één van de ouders voor. Dat is Marcouch te gemakkelijk. Hij gaat niet beleven dat de ouders vervolgens achterover leunen: 'Alleen u kunt het verschil maken.' En tegen de geplaagde buren: 'win uw hofje terug. Ga naar buiten als groep, spreek de jongens aan. Als ze niet meer anoniem zijn, zijn ze weg. Dit is het probleem van Amsterdam, als u allemaal achter uw gordijntjes gaat zitten, wordt de ruimte ingenomen door anderen.' De buren zijn er slechts aarzelend voor te porren: 'Laat de ouders maar op dat bankje in het hof gaan zitten.'

Gezocht: grotere groep bewoners
Marcouch, die in het buurthuis ook al vijftien boze buurtjongens te woord gestaan heeft, boos omdat hun ouders brieven van het stadsdeel kregen en nog bozer toen vervolgens ook de buurtregisseur op bezoek kwam, merkt dat er in de buurt nu al veel over gepraat wordt. De geplaagde bewoners merken het zelf ook. 'De overlast is de laatste twee weken al een stuk verminderd.', zeggen ze. Marcouch begrijpt dat alleen groepsgewijs werken helpt. Nu de ouders elkaar kennen, de getreiterde buren met elkaar optreden, professionals zoals directeuren van naburige scholen en andere instanties meedoen, kan er iets goeds tot stand komen. Gezocht: dertig bewoners die zich aansluiten bij deze mensen die nu hun nek hebben uitgestoken. Met zo'n groep kunnen zij in het hofje de leefbaarheid terugbrengen. Na de zomervakantie gaat hij ermee aan de slag.

Kijk ook bij

> Stadsdeel Slotervaart »