Socialistische Partij Rotterdam

Toespraak Ineke Palm

13-01-2008 * Op het nieuwjaarsfeest van de SP Rotterdam hield afdelingsvoorzitter Ineke Palm haar traditionele nieuwjaarstoespraak. Hieronder kun je hem nalezen.

'Ik heb een droom dat mijn vier kleine kinderen op een dag in een land zullen leven waar ze niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid maar op hun karakter." Amerika, 1963. Martin Luther King.

Er is moed voor nodig om door te gaan als je dromen niet uitkomen. Als het kwaad de goede mensen treft. De dood van een kind. Je oma, je vader, je zus. Behalve Theo zijn twee Surinaamse vrienden niet hier vanwege verdriet dat hen treft. Ik wens hen allen veel sterkte en moed.

Laten we het vermogen om dromen te hebben niet verliezen. Eind 2001 las ik in de krant de volgende uitspraak. 'Na 11 september dacht ik, nu zal de wereld wakker worden, nu gaat er echt iets gebeuren aan de tegenstellingen in de wereld. Ik schort die gedachte toch nog maar even op.'

Opschorten. Niet opgeven. Ze krijgen ons niet plat. We blijven doorgaan ook als onze dromen niet uitkomen. De wereld wordt echt beter, als we bisschop Tutu mogen geloven.

Laten we optimistisch blijven. In november is er een resolutie van de VN aangenomen waarin staat dat de doodstraf de menselijke waardigheid ondermijnt. 99 Landen hebben zich uitgesproken voor een moratorium. Nu Amerika nog. Obama schijnt in 1996 nog te hebben gezegd dat hij tegen is. Mensen, er valt nog wat te dromen.

In 2000 hebben de VN acht milleniumdoelstellingen vastgelegd die in 2015 gerealiseerd moeten zijn. Bijv. de grootste armoede en honger uitbannen en minder kindersterfte. We zijn halverwege de rit maar er zit absoluut te weinig schot in. Vooral wat betreft kindersterfte. En terwijl in Afrika een tekort is van 820.000 artsen en verpleegkundigen, blijven de rijke landen, wij dus, medisch personeel wegtrekken uit de ontwikkelingslanden.

Dromen over een nieuwe wereld is voor veel mensen nog ver weg. Behalve armoede is daar oorlog en geweld. 'Vannacht, als 2007 definitief tot het verleden hoort, zit ik zonder oliebollen en champagne tussen andere knallen.' Zo kondigde Anja Meulenbelt, haar reis naar haar familie in Gaza aan. En inderdaad weer berichten over doden, moeders en kinderen dit keer. We zouden overal in de wereld verslaggevers moeten hebben zoals Anja. Om te horen wat er werkelijk gaande is onder de Koerden in Irak, de bevolking in Afghanistan, enz. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) maakte deze week bekend dat sinds de inval in Irak in maart 2003 151.000 burgerdoden zijn gevallen. Dat is ruim drie maal meer dan op basis van berichten in de media. Maar alle doden halen ook niet de krant.

Het zijn geen dromen maar pure wanhoop die veel mensen naar het westen drijft. En datzelfde liberale westen dat streeft naar open grenzen, houdt hier haar deuren angstvallig gesloten. Niet erg consequent. Scheffer noemt dit globale apartheid.

Met de globalisering is de hele wereld dichtbij in de stad gekomen. En daarmee de grote tegenstellingen in de wereld. Tegenstellingen die leiden tot verontwaardiging om wat de ander niet heeft en tegelijkertijd tot angsten om te verliezen wat je zelf wel hebt.

Er heeft een grootschalig onderzoek plaatsgevonden in 40 Amerikaanse steden en de onderzoekers hadden niet veel zin het te publiceren. Wat blijkt? Etnische diversiteit leidt tot sociaal isolement van mensen. Mensen trekken zich terug, het vertrouwen tussen mensen daalt.

Onzekerheid en angst drijft mensen hier in de armen van Wilders en Verdonk. Het witte tegenoffensief van Terpstra en zijn prominenten, klinkt sympathiek maar zal niet werken. Wat hebben mensen in de oude buurten hieraan? Het gaat er vooral om te kijken waarom mensen op Wilders stemmen en daar wat aan doen. Veel problemen zijn het gevolg van jarenlang rechts neoliberaal beleid. Afbraak van sociale zekerheid, sociale huisvesting en zorg. Dat maakt het tegenoffensief gelijk zo ongeloofwaardig. Immers de prominenten van Terpstra zijn dezelfde mensen die hier verantwoordelijk voor waren en zijn.

In de jaren 60 droomden we van een nieuwe wereld. We lazen het Communistisch manifest. Het Nieuwe Testament had ons het belang van broederschap bijgebracht, het Communistisch Manifest leerde ons hoe het kapitalisme en de vrije markten dit broederschap verhinderden. Leerde ons hoe we de wereld kunnen veranderen zodat niemand meer van honger hoeft om te komen.

De nieuwe wereld hebben we even moeten opschorten. Het communistisch manifest is een blijvende inspiratiebron. Voor het besef van sociale onrechtvaardigheid en het appel op de morele verantwoordelijkheid met hen die uitgesloten zijn van de samenleving.

Het gaat om insluiten in plaats van uitsluiten. * Het helpt niet om de Koran te verbieden om te voorkomen dat jongeren radicaliseren. Het is beter moslimgemeenschappen te verdedigen tegen demonisering en tegelijk progressieve mensen uit die gemeenschappen krachtig te ondersteunen. * Het helpt niet te blijven roepen over dominante cultuur. Het is beter in dialoog te gaan en oog te hebben voor de verrassende dynamiek van cultuurverschillen in de globaliserende wereld. Zo hebben cultureel antropologen mij geleerd. En dat geldt ook voor Scheffer en zijn boek. * Het helpt niet te praten over onze identiteit. Het is beter op zoek te gaan naar een gemeenschappelijke identiteit en een gemeenschappelijke geschiedenis. Ook als dat pijnlijk is. Dat brengt ons bijvoorbeeld op het gezamenlijk vieren van keti koti. De afschaffing van de slavernij. Nu 1 juli, 145 jaar geleden. En laten we dan een maand eerder op 5 juni de Hindoestaanse immigratie gedenken. Dan is het 135 jaar geleden dat de eerste Hindostaanse contractarbeiders uit India naar Suriname kwamen. De slavernij was afgeschaft en we hadden dwangarbeiders nodig. Over westerse superioriteit gesproken... * Het helpt niet dubbele nationaliteit te verbieden en van mensen eisen dat ze hun loyaliteit met het land van herkomst opgeven. Het is beter je af te vragen waarom mensen zich hier niet helemaal thuisvoelen. Waarom er nog zoveel achterstand is en waarom gelijkheid in de praktijk niet wordt toegepast.

Het zou goed zijn een solidariteitsoffensief te starten. Een beweging van onderop. Die uitgaat van het overwinnen van verschillen en tegenstellingen door samen op te komen voor een meer sociaal en solidair beleid. Mensen die zich niet tegen elkaar laten opzetten maar beseffen dat ze samen het slachtoffer zijn van neoliberaal beleid. Die het niet toelaten dat sociale problemen wegverklaard worden door raciale en culturele factoren.

Overal zijn mensen die de leugen geen toegang geven en zich verbonden voelen met anderen. Die snappen dat het niet alleen gaat om eigen verantwoordelijkheid maar vooral om verantwoordelijkheid voor elkaar. Zodat iedereen vrij is om te kiezen en mee kan doen.

Bijvoorbeeld al die mensen die gevochten hebben tot we dit jaar eindelijk het generaal pardon hebben gekregen. Met onze Jan de Wit als belangrijke voorvechter. Maar ook dat ook dat kleine groepje mensen dat blijft doorgaan en nog elke maand bij het uitzetcentrum staat.

Bijvoorbeeld die duizenden werkers uit de thuiszorg die opkomen voor onze ouderen die hun vertrouwde thuiszorg dreigen te verliezen. En die in Rotterdam, mede door de strijdlust van ons raadslid Josine een belangrijke slag hebben gewonnen.

Bijvoorbeeld al die mensen in bonden en bedrijven die in verzet kwamen tegen de plannen voor de versoepeling van het ontslagrecht en dit hebben weten op te schorten, voor altijd hoop ik. Bijvoorbeeld dan al die mensen, overal in Rotterdam van bewonersorganisaties en actiegroepen die opkomen voor hun buurt of zich verzetten tegen de sloop van goede huizen. De Crooswijkers maakten met een groot spandoek duidelijk dat ze zich belazerd voelen door de PvdA en ik kan me dat goed voorstellen. Het zijn de mensen in de buurt die moeten bepalen wat prachtwijken zijn. Begin dit jaar werden de Wijk Actie Plannen van de Vogelaarwijken bekend en het niveau was bedroevend. Wij hebben meer vertrouwen in de bewoners zelf en we zijn daarom overal in Rotterdam met een buurtonderzoek gestart. U hoort hier nog meer van.

En tenslotte al die 20.000 Rotterdammers die vragen om een onderzoek naar de oorlog in Irak. Vanwege de illegale oorlog en de leugens van Balkenende. Het was goed hierin samen te werken met GL en ik hoop in de toekomst ook weer met de PvdA. Mijn complimenten voor de PvdA'ers die deze week het initiatief namen om de stilte te doorbreken en een actievere politiek vragen van hun partij in het Israelisch-Palestijnse conflict. Veel mensen uit Rotterdam zag ik, (met de vz van mijn eigen deelgemeente als initiatiefnemer). Dat geeft hoop op toekomstige samenwerking in globale solidariteit, bijvoorbeeld voor ons initiatief Gaza zusterstad.

De SP heeft dit jaar niet te klagen gehad over publiciteit. Zomaar, gratis. Over EK en voorkeurstemmen, over onze democratie en hoe onze afdrachtregeling werkt. Veel storm, soms leugenachtig, niet altijd prettig. Het raakte niet echt onze gedrevenheid en onze idealen. Op een belangrijk congres hier in Rotterdam hebben we onze fundamenten nog eens vastgelegd. We gaan zeer eensgezind door met onze acties met en onder de mensen. We gaan ergens voor. We blijven dromen van een nieuwe wereld, heel de mens. Aida die vandaag moest afbellen vanwege haar ernstig zieke vader, moest nog even kwijt hoe fijn ze het had gevonden. Haar eerste actie met ons, zaterdag, voor het AOW-gat. Het gaf zo'n goed gevoel, samen te zijn, samen ergens voor te staan.

Het begint met compassie en mededogen. Dat geeft ons de kracht om moedig door te gaan ook als we onze dromen nog even moeten opschorten. Als we maar vasthouden aan de schoonheid en het wezen van de dromen die we eens koesterden. En vasthouden aan die ene vraag. Hoe kunnen we voorkomen dat onze kinderen en onze kleinkinderen anderen gaan uitsluiten, anderen gaan beoordelen op hun huidskleur in plaats van op hun karakter. Zodat ook de droom van Martin Luther King eens echt helemaal werkelijkheid zal worden.

Ik wens u allen een goed en strijdbaar en liefdevol 2008 Laten we niet wegkijken maar samen ergens voor staan.