PvdA Rotterdam
Open brief aan de fractie van leefbaar Rotterdam
Wo 6 Feb 2008
Open brief aan de fractie van leefbaar Rotterdam
Open brief aan de fractie van Leefbaar Rotterdam
in de Deelgemeente Rotterdam Noord,
T.a.v. de heer M. Sandmann
p/a Eudokiaplein 35
3037 BT Rotterdam.
Rotterdam, 5 februari 2008
Geachte heer Sandmann,
Naar aanleiding van de discussie in de Commissie Welzijn over de
kadernota Vrijwilligers: de balans opmaken schreef u ons een open
brief. In deze brief verwijst u een aantal malen naar het monumentale
werk van de socioloog Paul Scheffer, Het Land van Aankomst.
Graag nemen wij hierbij de handschoen op en vandaar nu van onze kant
deze open brief.
Het doet ons deugd, dat wij het in ieder geval over één ding eens zijn
en dat is de waardering voor de cabaretière Karin Bloemen. U gebruikt
de tekst van een door haar gezongen lied, Zuid Afrika om uw standpunt
te onderbouwen. Prima, maar dan moet u wel correct citeren.
De tekst (van een strofe) van dit lied zou naar uw mening zijn:
In dit land oeral die lui dr in ier eigenes wijkes woont.
Die swartman bij die swartman, die turklui bij de turklui
en die marokaander bij die marokaander.
Ons he nog nie in son schoon land gewees!
Ik denk dat de betreffende tekstdichter Jeroen van Merwijk niet écht
blij zal zijn met deze interpretatie, immers, de website Labloemen.nl
biedt genereus toegang tot de teksten die Karin Bloemen zingt en dan
zien we dat de échte woorden zijn:
Oeral woont die lui, dr in ier eigene wijkes
die arms woont bij die arms, die rijkes bij die rijkes
die Marokaanders en die Turklui, die maak alles
skoon
ons vind Nierland, die ideale land gewoon.
Zo zie je maar, dat er nuanceringen mogelijk zijn in wat ooit is
opgeschreven en gezegd.
Maar dat is natuurlijk niet de kern van ons betoog. Hoewel, wij hopen
dat de studie van de 445 bladzijden van het boek van Scheffer niet zal
gaan leiden tot iets wat doet denken aan de exegese die in de
Gereformeerde kerk plaatsvond op basis van het al dan niet spreken van
de slang in Genesis 3.
In onze visie is de wederkerigheid het belangrijkste dat Scheffer ons
voorhoudt: wie aan migranten vraagt kritisch naar hun tradities te
kijken, moet ook zelf bereid zijn om eigen vanzelfsprekendheden tegen
het licht te houden (blz 47). Immers, hoe lang is het nu helemaal
geleden dat wij Nederlanders zelf hopeloos verdeeld waren in zuilen.
Soms ging dat zover, dat we niet naar een bakker of kruidenier in de
buurt gingen maar verder weg onze inkopen deden, omdat die
leveranciers dichtbij toevallig van een andere geloofsrichting of
politieke stroming waren.
Onze ontzuiling heeft enige decennia geduurd, hoewel er nu nog talloze
protestants-christelijke en katholieke (en andere) verenigingen te
vinden zijn. Om maar niet te praten over het bijzonder onderwijs, de
love-baby van het CDA.
En wat te denken van de Nederlandse emigranten die de gestolde
Nederlandse cultuur van de 50er en 60er jaren meenamen naar o.a.
Australië en Nieuw Zeeland?
In NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag werden wij getroffen door
een interview met de historica Evelien Gans. Gans, die een prachtige
biografie over Jaap en Ischa Meijer heeft geschreven, denkt vanuit de
positie van het Joodse volksdeel, dat voor de Tweede Wereldoorlog
eveneens in sommige opzichten geïsoleerd in de samenleving stond. Zij
zegt: Door de generaties heen zie je steeds meer dwarsverbanden
ontstaan tussen de algemene samenleving en de minderheid. Het is een
complex soort kruisbestuiving van twee kanten. Maar zij ziet ook
problemen: Hoe je je best ook doet, je blijft almaar anders. De
buitenwacht legt de lat steeds hoger. Anderzijds is er verzet van
binnenuit: assimilant was lange tijd een scheldwoord onder joden. Het
is hoe dan ook logisch dat mensen hechten aan hun geschiedenis. Of je
nu uit Jorwerd komt of uit een dorpje in Anatolië.
Paul Scheffer heeft in zijn boek vooral duidelijk gemaakt, dat
immigratie in Europa een onvermijdelijke zaak is. De Europeaan zal
eraan moeten wennen, dat er mensen in de samenleving zijn, die vanuit
een andere afwijkende cultuur deze kant zijn opgekomen. En het mag
duidelijk zijn dat segregatie (inderdaad) de slechts denkbare
oplossing is. Wij zullen elkaar tegemoet moeten komen, het mag niet
van één kant komen en dat is wat Scheffer in zijn boek genuanceerd
betoogt. Er worden ter lering voorbeelden geschetst van
integratieproblematiek van jaren geleden elders, Amerika bijvoorbeeld,
maar ook hier in Nederland. Er zijn vele voorbeelden te noemen van
succesvolle integratie (en heel vaak zonder de eigen, oorspronkelijke
cultuur te verloochenen). Vandaar dat wij graag hebben verwezen naar
dit boek, teneinde de discussie dezelfde nuance mee te geven.
Wij zijn meesters in het meten met twee maten: Engelstalige
immigranten wordt geen strobreed in de weg gelegd, ook al is hun
Nederlands na soms jarenlang verblijf in Nederland nog pover te
noemen, maar wanneer we het hebben over Turken en Marokkanen dan zien
we plotseling de Apocalyps op ons afkomen.
Geen misverstand, wat de PvdA beoogt is integratie en dat is een
proces dat zijn tijd vergt en dat je eenvoudigweg niet met het pistool
op de borst kunt versnellen en/of afdwingen. Vandaar het U mag hier
blijven, maar u past zich aan van Pim Fortuyn wel leuk klinkt voor de
bühne, maar ondoordacht is in zijn uitvoering. En aan de andere kant,
beleid dat gericht zou zijn op remigratie is onrealistisch, dus
zinloos en zonde van de energie, want hoe kun je mensen die vaak
inmiddels het Nederlands paspoort in bezit hebben, gedwongen laten
remigreren? Is dat geen griezelig hellend vlak?
Het mag zonneklaar zijn, geachte collegas van Leefbaar Rotterdam, dat
de PvdA ook grenzen stelt en dat zijn voornamelijk de grenzen van de
wet. Maar wij willen wel steeds de nuance blijven zoeken. Dat is
moeilijk, dat kost denkwerk, maar wij vinden dat de politiek niet
gebaat is bij kreten. In de 60er en 70er jaren was het in brede lagen
in de samenleving bon ton om zich bezig te houden met wat toen genoemd
werd maatschappijkritiek. Velen die inmiddels in bedrijfsleven en
openbaar bestuur verantwoordelijke posities innemen, hebben destijds
vol animo daaraan bijgedragen. Maar als nu een immigrant met een voor
ons afwijkend uiterlijk en/of kledingkeuze zich maatschappijkritisch
opstelt, dan schrikken velen zich plotseling een slag in de rondte.
Een tweede voorbeeld van het meten met twee maten dus.
De PvdA hecht eraan om te stellen, dat kritiek uiten op onze
samenleving juist getuigt van betrokkenheid en wij willen er alles aan
doen om de dialoog mogelijk te blijven maken en open te houden. En
binnen de grenzen van de wet is wat ons betreft veel mogelijk.
Bovendien zeggen wij mét Scheffer (blz 438): Het conflict is
uiteindelijk een teken van integratie
Terug naar het uitgangspunt, te weten de subsidie aan zelforganisaties
op etnische grondslag. Wij hebben de Vrijwilligers-Kadernota
grotendeels met instemming ontvangen. Dat betekent dat wij het onder
andere van harte eens zijn met het beleid om historisch gegroeide
subsidiebanden als niet onaantastbaar te beschouwen. Dat daar ook
zelforganisaties op etnische grondslag onder vallen is evident. Wij
hechten er tevens aan, dat (het doel van) subsidieverstrekking wordt
getoetst aan de kernwaarden van het vrijwilligersbeleid, te weten
Activering, Sociale cohesie en Zelfredzaamheid. Als de bedoelde
zelforganisaties voldoen aan deze kernwaarden, dan heeft de PvdA geen
enkel probleem met de subsidie. Wij vertrouwen erop dat het Bestuur
van de Deelgemeente dat regelmatig
zal blijven toetsen en dat zullen wij op onze beurt kritisch blijven
volgen. Daarenboven zijn wij van mening dat wanneer burgers door
middel van een etnisch gebaseerde organisatievorm het doel van
activering en emancipatie en uiteindelijk integratie denken te kunnen
bereiken, wij daar niet op voorhand tegen zijn.
Daarom staan wij positief ten opzichte van de door u ter discussie
gestelde subsidiering.
Met collegiale groet,
namens de PvdA-fractie
Deelraad Rotterdam Noord
Otto Wursten.