Aangrijpend kinderboek over een kindsoldaat
Quiah voor War Child Op zoek naar een bijzonder kado? Koop het boek van Loes Randazzo. Over de jongen Ouiah die soms een luipaard was, maar soms moest vechten als soldaat. Met de opbrengsten helpt War Child de oorlog uit een kindsoldaat te halen!
Ouiah
Het boek gaat over een jongen, Ouiah, die soms een luipaard was. Wie of wat zijn luipaardkinderen? Dat zijn kinderen die geen kind mogen zijn. Het kind zijn zit diep weggeborgen, verstopt ergens in hun hart. Kindsoldaten, zoals er zoveel zijn in de hele wereld.
Ouiah is een luipaardkind, weggerukt uit zijn omgeving. Hij staat onder het bevel van Sheik die hem en vele andere kinderen verplicht te vechten tegen steeds weer andere, nieuwe vrienden. Vechten onder invloed van een toverdrank waardoor ze geen honger, dorst of angst kennen.
Ouiah heeft een zusje, Tenerè, die stiekem met hem meereist. Ze vertelt hem hoe het vroeger was, thuis, want Ouiah weet dat niet meer. Op een dag weet Ouiah te ontsnappen, samen met een vriend. Naar huis gaan is geen optie, hoe zeer hij ook verlangt naar het beeld dat zijn zusje hem steeds schetst, over thuis. Ze besluiten eerst de andere kinderen te bevrijden, van Sheik, van de slavernij, van het vechten.
Het verhaal van Ouiah die een luipaard was - Francesco D'Adamo isbn 978 90 8919 003 1
EUR 10,95
Vanaf 10 jaar
Bestellen:
Ouiah die soms een luipaard was
Adamo, F. D' & D'Adamo, F
Bestel het boek via: http://www.randazzo-bannier.nl/
Ouiah zat bij het kampvuur. Het kamp was opgeslagen aan de rand van de jungle. Hij keek naar de avondhemel, weids en vol met sterren. Hij wachtte en keek toe hoe zijn maïskolven op het vuur mooi goudbruin kleurden. Hij moest terugdenken aan vroeger, voor hij een Luipaard werd, toen hij nog gewoon een kind was.
Ouiah herinnerde zich niet veel, misschien omdat het al lang geleden was. Hij wist het niet. Als ze vochten, bijvoorbeeld, vloog de dag voorbij en kwam de zonsondergang als een verrassing. Hun lichamen waren dan bedekt met zweet en stof, ze hadden steken in de zij en hun klauwen boorden zich diep in de savanne. Op zo'n moment keek Ouiah om zich heen. Hij controleerde of alle Vijanden op de vlucht geslagen waren. Hij ging onbeweeglijk zitten op het hete, brandende gras. Alleen zijn staart bewoog onrustig heen en weer, in afwachting van de komst van de Grote Luipaarden. Die kwamen hem vertellen dat het tijd was om te eten, er zou dan een kom rijst voor hem klaarstaan. Na het eten zou hij zingen met de andere Luipaardkinderen rondom het kampvuur.
Volgens Ouiah ging de tijd zo snel als ze vochten, omdat luipaarden nu eenmaal snelle dieren zijn. Geen enkel ander dier rent zo snel als een luipaard, waarschijnlijk rent de tijd met hem mee. Maar andere keren was de tijd langzaam en sloom, als nijlpaarden die de hele dag in de rivier staan, vlak bij de modderige oever. Zelfs als je heel goed kijkt, zie je hun lijven niet bewegen, nooit. Alleen wordt er af en toe een muil wijdopen gesperd, om waterplanten naar binnen te laten glijden of lui te gapen. Het vreemde was dat als de tijd langzaam ging, Ouiah geen Luipaard meer was, maar gewoon weer een kind. Ouiah begreep daar niets van.