Ingezonden persbericht


PERSBERICHT ­ MELKWEG AMSTERDAM

THE LEMONHEADS
omdat nostalgie zelden zo goed smaakt


Melkweg · maandag 22 september · 20.30 uur · 16,00 + lidm.

Ten tijde van de grunge golf in de jaren negentig
werd The Lemonheads gezien als `the next big
thing' na Kurt Cobain's Nirvana. Met grote hits als 'Into You Arms' (1993) en 'If I Could Talk I'll Tell You' uit 'Car Button Cloth' (1996) was deze band een belangrijke spil in het grunge-web. Net als Kurt Cobain was Evan Dando een begenadigd songwriter, maar zeker niet een van de makkelijkste personen. Omdat nostalgie zelden zo goed smaakt staan The Lemonheads sinds een paar jaar weer met hernieuwde energie en een stapel nieuwe (en ook veel oude) songs klaar voor het podium.
De uit het Amerikaanse Boston afkomstige The Lemonheads werd in 1986 opgericht door de multi- intrumentalist Evan Dando die, naar later bleek, de stuwende kracht achter The Lemonheads was. Hun grootste hits zijn nog steeds 'Into You Arms' - terug te vinden op 'Come On Feel The Lemonheads' uit 1993 - en 'If I Could Talk I'll Tell You' uit 'Car Button Cloth' (1996). Deze beide albums mogen we zonder verpinken 2 mijlpalen in de indie-gitaar-geschiedenis van de vroege jaren negentig noemen.
Het grootste deel van de jaren negentig gaat hij als Pete Doherty avant la lettre door het leven. Niet als een zwaarmoedig figuur zoals Kurt Cobain, maar meer als een speelse hippie die op den duur nauwelijks meer een gitaar kan vasthouden. In 1997 verklaarde hij na een periode van overmatig drugsgebruik op het podium van het Engelse Reading festival de groep voor dood. Zijn vrienden van weleer Ben Deily en Jesse Peretz keren in de huidige bezetting niet meer terug en ook de latere bassist Nic Dalton is er niet meer bij. De band is uitgebreid met Karl Alvarez en Bill Stevenson (de ritmesectie van The Descendents).

Dit is de comeback van een band die nooit had moeten stoppen. Het achtste (titelloze) album is niet alleen een sterke comeback, maar behoort zelfs tot een van de betere opnames van The Lemonheads. Of het bewust is of niet ­ de band speelt ook alsof de klok al die jaren heeft stilgestaan. Dando heeft tijd nodig gehad om te ontnuchteren, in de jaren negentig zou hij nooit in staat zijn geweest om zo'n strak album op te kunnen nemen. In vergelijking met z'n solo aanpak heeft Dando het zelf over 'Louder, faster, more like Buzzcocks pop-punk - and way less introspective'. Als jonge honden jakkeren ze door liedjes (drie tot vier minuten per stuk). Ze houden het simpel, fris en to the point. Meer dan drie akkoorden zijn niet nodig. En ze krijgen hun gelijk, want met zulke goede hooks heb je niet meer nodig.