| | |
| | |Tentoonstelling Monument van Trots
Zondag 7 december heeft de multiculturele vereniging Assadaaka, in samenwerking met het COC, een medewerker van de vakgroep Sociologie van de Universiteit van Amsterdam en het stadsdeel Zeeburg een avond georganiseerd met als thema: Ouders, opvoeden en homoseksualiteit.
De avond begint om 19.30, maar reeds rond een uur of zeven lopen de eerste belangstellenden binnen. Zij worden, naar goed gebruik van Assadaaka, ontvangen met een hapje en een drankje. Rond een uur of half acht begeven alle belangstellenden zich naar de grote zaal in de Meevaart, die het decor vormt voor de avonden van Assadaaka. Daar wordt de avond plechtig, maar ook feestelijk geopend door imam Nourdin Chahid Bouktiti. Vervolgens neemt de voorzitter van Assadaaka, de heer Ahmed El Mesri, het woord en houdt, zoals gebruikelijk, een toespraak die hier volgt:
Ahmed El Mesri samen met Henk Linde
Homoseksualiteit is niet een modeverschijnsel en het is zeker niet een verschijnsel van de 'decadente westerse wereld'. Homoseksualiteit komt overal voor, in alle culturen, over de hele wereld en al zolang als de mens bestaat. Maar terwijl seksualiteit in het algemeen al een zeer complex onderwerp is en veel mensen grote moeite hebben om hier volledig eerlijk en vrij over te praten, zonder schroom en terughoudendheid en zonder schaamtegevoelens, rust op het onderwerp homoseksualiteit nog steeds een veel groter taboe, nog steeds vinden mensen het moeilijk om erover te spreken. Dat is niet alleen zo voor jonge mensen die zelf voor het eerst verliefd worden op iemand van hun eigen geslacht. Bijna alles waar ze tot dan toe in hun leven mee in aanraking gekomen zijn, vertelt hun dat het 'normaal' is dat jongens en meisjes, mannen en vrouwen op elkaar verliefd worden maar voorbeelden waarbij een jongen op een jongen verliefd wordt of een man op een man en een meisje op een meisje of een vrouw op een vrouw, die zijn niet zo vrijelijk en in groten getale beschikbaar en daar wordt al helemaal niet over gepraat.
Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat jonge mannen en vrouwen die deze verliefdheid voor iemand van hun eigen geslacht wel ervaren, vaak worstelen met deze gevoelens en niet weten hoe ze ermee om moeten gaan, hoe en met wie ze hierover kunnen praten. Maar ook voor mensen die homoseksualiteit in hun eigen omgeving meemaken zonder zelf deze gevoelens te kennen is het vaak erg moeilijk om er een plaats aan te geven. Op een dag komt een zoon of dochter thuis en vertelt dat hij of zij verliefd geworden is op iemand van het eigen geslacht. Een dergelijk bericht kan het leven van ouders volledig op zijn kop zetten. Ook zij weten niet hoe zij met dit nieuws om moeten gaan. Of wat te denken van een leerling die ten einde raad op school een leraar in vertrouwen neemt en vertelt over zijn of haar gevoelens voor iemand van het eigen geslacht. Hoe gaat zo'n leraar om met dit bericht? Hoe kan hij/zij een steun en toeverlaat zijn voor deze leerling die waarschijnlijk grote problemen thuis heeft, omdat hij/zij er met een leraar over praat en niet thuis? En is het voor veel Nederlanders al heel moeilijk om open te zijn over deze gevoelens, terwijl er hier een redelijke mate van openheid is, voor veel mensen met een islamitische achtergrond is het zo mogelijk nog veel moeilijker, want naast negatieve ideeën over homoseksualiteit - in Marokko is 'zamel', homo, een scheldwoord.. maar, zo bedenk ik mij nu ik dit opschrijf, ook hier, in Amsterdam, en in Nederland is het een scheldwoord; daarin verschilt de Marokkaanse cultuur al met al toch niet zoveel van de Nederlandse - komen er ook nog sociale problemen bij als schaamte voor de familie, de familie-eer en reacties van de buitenwereld. De woorden: 'Ik ben homo' brengen heel wat meer met zich mee dan de feitelijke inhoud van de boodschap die niet meer zegt dan: 'Hoera, ik ben verliefd'. En dat zou ook de enige inhoud moeten zijn; dat het heerlijke 'vlinders in de buik' gevoel wordt gemengd met het 'maar dit hoort niet, want ik ben verliefd op iemand van mijn eigen geslacht' is een culturele neveninhoud, waar wij het deze avond ook over willen hebben. Daarom staat de avond ook in het teken van bespreekbaarheid van homoseksualiteit. Ik ben er namelijk van overtuigd dat wij, als wij eenmaal het verschijnsel 'homoseksualiteit' uit de sfeer van enkel seksualiteit gehaald hebben en het in de veel ruimere sfeer van liefde en verliefdheid gebracht hebben, er veel vrijer en gemakkelijker over kunnen praten en dan ook taboes kunnen doorbreken. Seksualiteit immers is een onmiskenbaar belangrijk onderdeel van ons bestaan, maar wij zijn meer dan dat. Wij zijn mensen, gemaakt voor liefde en om lief te hebben. Ruim twee maanden geleden, op 28 september, aan het einde van de Ramadan, heeft Assadaaka hier in de Meevaart al een bijeenkomst georganiseerd over de islam en seksuele diversiteit. Ook op die avond heb ik een toespraak gehouden en heb ik verteld over de vele contacten die ik in de loop van mijn leven gehad heb, zowel met homoseksuele mannen en vrouwen als met heteroseksuele mannen en vrouwen. Wat mij in alle contacten die ik met mensen heb steeds opnieuw weer opvalt is dat wij allemaal, in eerste instantie, mensen zijn, en dat wij allemaal worstelen met de vragen die het leven ons stelt. Zo vragen wij ons allemaal wel eens af of het leven zin heeft, of ons eigen, individuele bestaan zin heeft, of wij met een bepaald doel hier op aarde zijn.
Ik kan deze vraag niet beantwoorden en wil het ook niet. Wel weet ik heel goed dat ik, toen ik nog in Marokko woonde, in mijn geboortestad Tétouan, lange avonden met mijn vrienden sprak over wat ons bewoog in het leven, wat wij wilden bereiken; waar wij in ieder geval het altijd over eens waren is, dat wij allemaal in de eerste plaats mensen zijn en dat dát het is wat ons bindt. Iedereen zal dat met mij eens zijn - het is immers ook heel correct om dat te zeggen. Maar in de praktijk is het vaak anders, want nog steeds veroordelen mensen elkaar omdat ze niet zijn zoals 'men' het graag ziet, omdat ze gedrag vertonen dat 'men' niet acceptabel vindt. En als je dan erachter probeert te komen wie die 'men' zijn, dan blijkt er een ongrijpbare groep achter te zitten, een groep zonder gezicht, een groep zonder menselijkheid. Nee, zó wil ik mijn leven in ieder geval niet leiden. Ik wil niet door een onzichtbare groep laten bepalen wat ik moet denken van homoseksuele mannen en vrouwen. Ik wil niet mijn homoseksuele medemensen veroordelen omdat hun gedrag schande zou betekenen voor mij en mijn familie en ten koste zou gaan van de familie-eer. Voor islamieten, maar ook voor andere mensen is het een plicht om na te denken over de inhoud van schaamte, de inhoud van familie-eer. Want is familie-eer belangrijker dan de liefde die wij voor onze kinderen hebben, voor onze vrienden, familieleden en onze medemensen, van welke seksuele geaardheid ook? Waarom zouden wij door onwetenden laten bepalen hoe wij ons moeten gedragen? Want inderdaad, zij die homoseksuelen veroordelen, op welke autoriteiten zij zich daarbij dan ook baseren, zijn onwetenden. Zij die hun eigen kinderen, familie, vrienden of zelfs medemensen verstoten omdat hun homoseksualiteit de familie-eer zou schenden, omdat hun homoseksualiteit een schande zou zijn, zij zijn stil blijven staan in hun ontwikkeling, in de tijd. Maar juist de ontdekkingstocht naar de medemens, in al zijn facetten, in al zijn mogelijkheden en beperkingen, zonder vooroordelen, maar met volledige overgave en acceptatie, dat is voor mij de zin van het leven, dat is wat uiteindelijk kan leiden tot dat kleine wonder dat wij 'vriendschap', 'Assadaaka', noemen. En dat wij ons in deze zoektocht naar de medemens niet af laten leiden door één aspect van iemands persoonlijkheid.
Moge het een inspirerende avond worden,
Ik dank u
Henk Linde Laurens Buys
Hierna geeft de voorzitter het woord aan de gespreksleider van de avond, de heer Henk Linde. Hij meldt dat er een paar wijzigingen in het programma zijn; Ordio, voormalig jongerenwerker in Zeeburg, die een bijdrage zou houden, was op dat moment nog niet gearriveerd en zou ook niet meer komen; daarom geeft Henk het woord aan Laurens Buys, medewerker van de vakgroep sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Laurens komt met de resultaten van een gedegen onderzoek waar de gemeente Amsterdam om gevraagd heeft naar aanleiding van een aantal incidenten tegen homoseksuelen in de hoofdstad. Laurens heeft, om een beter beeld te krijgen van waar deze agressiviteit op gebaseerd is, met een aantal plegers van geweld gesproken en talrijke andere (politie)dossiers bekeken. Uit het onderzoek is gebleken dat de groep van geweldplegers met een Marokkaanse achtergrond relatief oververtegenwoordigd is, maar dat Nederlanders zeker niet afwezig zijn. Verder opereren geweldplegers bijna altijd in groepjes, zijn de slachtoffers praktisch altijd mannen en de daders ook. Twee opmerkelijke resultaten, zo vertelt Laurens, zijn dat geweldplegers een opvatting hebben over homoseksualiteit die botst met hun eigen opvattingen over wat 'mannelijk' is - ongetwijfeld een resultaat waaraan gevolgen verbonden kunnen worden - en dat religie hoegenaamd geen rol speelt bij geweldsdelicten, integendeel: veel religieuze mensen zijn juist tegen geweld, hoewel zij de homoseksuele leefwijze wel vaak afkeuren. Een vraag uit het publiek is of het onderzoek ook geweld tegen homoseksuele vrouwen onderzocht heeft. Laurens kan hierop antwoorden dat er nauwelijks gerapporteerd geweld is tegen vrouwen en dat het onderzoek hier dus ook niets substantieels over kan zeggen. Wel, zo heeft zijn onderzoek aangetoond, is het bezwaar tegen homoseksueel gedrag bij vrouwen en meisjes onder meisjes groter dan onder jongens. Een aanwezige echter maakt wel de opmerking dat er wel een onderscheid is tussen relaties tussen vrouwen en seks tussen vrouwen; dit geeft tevens aan hoe gecompliceerd het thema homoseksualiteit is. Het publiek wil ook graag weten of het onderzoek aantoont dat er een toename is van geweld tegen homoseksuelen, maar Laurens kan hier, bij gebrek aan cijfers - het onderzoek is over 2007 uitgevoerd - nog niets over kan zeggen. Zelfs wanneer er cijfers over 2008 beschikbaar komen, is het nog moeilijk om op basis van onderzoek over twee jaren te spreken van een trend.
Abdellah Mehraz
Na de woorden van Laurens geeft Henk het woord aan Bijdrage van Abdellah Mehraz, (intercultureel) pedagoog en actief in buurtoudersinitiatieven en vader zoon contact verbeteringen, die door zijn ervaringen de nodige kennis vergaard heeft op het gebied van discriminatie. Hij vertelt dat veel discriminatie voortkomt uit onwetendheid en vooroordelen. Bovendien hebben veel jongeren met een Marokkaanse achtergrond ook nog eens te maken met een zoektocht naar hun eigen identiteit uit de dubbele cultuur waar zij mee opgroeien. Abdellah ziet dan ook een belangrijke rol weggelegd voor discussiebijeenkomsten, dialoogbijeenkomsten en voorlichting, ook op scholen. Abdellah heeft een voorbeeld meegenomen van een gerapporteerd geval van discriminatie, waarover een kleine discussie plaatsvindt. Laurens merkt op dat hij het geval van de casus goed kent uit de talrijke dossiers die hij bestudeerd heeft.
Amos de Mesquita
Na Abdellahs verhaalt introduceert Henk Amos de Mesquita, bestuurder van het COC Amsterdam bij de aanwezigen. Amos vertelt zijn zeer persoonlijke verhaal over hoe hij en zijn vriend zijn sterk gelovige schoonfamilie uiteindelijk gekregen hebben tot acceptatie van hun homoseksualiteit. Dit hebben zij gedaan door zo open mogelijk over hun verstandhouding, over hun levenswijze en over hun homoseksualiteit te zijn, waarmee zij tenslotte het resultaat dat zij wensten, namelijk een goede verstandhouding met de familie zonder hun eigen identiteit te verliezen, bereikt hebben.
Pauze
Het is inmiddels kwart voor negen geworden en de aanwezigen krijgen de gelegenheid om te genieten van een hapje en een drankje, zoals gebruikelijk uitstekend verzorgd. Na deze pauze vertelt gespreksleider Henk het doel van de avond: het bespreekbaar maken van homoseksualiteit, ook bij mensen van niet Nederlandse afkomst, maar ook om te komen tot een formulering van waar er problemen zijn en wat we kunnen doen om de situatie te verbeteren. Tenslotte zijn de avonden van Assadaaka niet alleen bedoeld om problemen, knelpunten te signaleren, maar ook om werkelijk problemen op te lossen. Er is inmiddels al het een en ander gezegd over mogelijke oplossingen: avonden als deze, discussiebijeenkomsten, informatieve bijeenkomsten, maar ook het vergroten van het begrip en het veranderen van de instelling waaruit agressief gedrag voortkomt, het machogedrag, het beeld dat met name mannen en jongens hebben van wat mannelijk is. In het verloop van de avond komen ook andere dingen naar voren: mensen die een dubbelleven leiden, de visie die mensen kunnen hebben ten aanzien van de misschien wel erg vrije levenshouding die sommigen erop na houden, het (vertekend) beeld dat men al op jonge leeftijd kan krijgen van wat homoseksualiteit inhoudt.
De rest van de avond werd onder de kundige leiding van Henk voortgezet met gedachtewisselingen over de veranderingen die organisaties moeten ondergaan, over begrip, dialoog, de problemen die ook ouders kunnen ondervinden wanneer zij te maken krijgen met de homoseksualiteit van één van hun kinderen, de rol die het onderwijs kan spelen, de rol die de politiek kan spelen. Wat de politiek betreft: er was een beleidsmedewerker van het stadsdeel Zeeburg aanwezig bij de avond, die ook het woord nam en het één en ander kon vertellen over de projecten die door het stadsdeel in het leven geroepen zijn met betrekking tot vergroten van tolerantie, het tegengaan van islamfobie, homofobie en antisemitisme en een oproep aan de aanwezigen om zelf ook met initiatieven te komen.
Assadaaka toont in ieder geval genoeg initiatieven in het bespreekbaar maken van het probleem van de acceptatie van homoseksualiteit, want deze avond is zeker niet de laatste avond die zij organiseert rondom deze kwestie. Dat er nog veel werk verricht moet worden blijkt wel uit de opkomst, want hoewel deze goed was, waren de aanwezigen van de doelgroep, de ouders, op de vingers van één hand te tellen, een bewijs dat homoseksualiteit nog zeker niet zo bespreekbaar is als Assadaaka het eigenlijk graag zou zien. Daarom is de afsluiting van dit verslag
een oproep aan iedereen die tolerantie, vreedzaamheid, multiculturaliteit en een gezonde samenleving hoog in het vaandel heeft staan om het werk van Assadaaka te ondersteunen, niet alleen in woorden, maar ook in daden. Wanneer Henk de avond af wil sluiten en daartoe het woord aan de voorzitter geeft, zegt Ahmed dat hij bij het organiseren van de avond tegenwerking ondervonden heeft van andere organisaties, toen zij vernamen dat Assadaaka met het COC samenwerkte. Hij vindt het van groot belang dat alle organisaties zich inzetten voor emancipatie, participatie en tolerantie, want als deze dingen van boven verkondigd worden, dan zullen zij als vanzelf bij de doelgroepen terecht komen. Er ligt voor Assadaaka nog een belangrijke taak in het wegnemen van onwetendheid en vooroordelen en het laatste woord is ook zeker nog niet gezegd. Tenslotte bedankt hij de aanwezigen en de deelnemende organisaties. Na het formele deel van de avond is er nog gelegenheid tot napraten, waar velen gebruik van maken.
Verslag: Erik Haan
Voor meer informatie over de multiculturele vereniging Assadaaka en haar werkzaamheden kunt u contact opnemen met de voorzitter, de heel Ahmed El Mesri op telefoonnummer 0610 112691. U kunt ook de website raadplegen: www.vriendschapassadaaka.web-log.nl, Assadaaka werkt veel samen met haar partners, het Comité Onze Hoop www.comiteonzehoop.web-log.nl en met de NOMA, de Nederlandse bond voor Oudere Migranten Actief www.noma-amsterdam.nl. Ook aan de organisatie van 21 september hebben deze organisaties hun medewerking verleend. Voor meer informatie over het COC kunt u de website bezoeken, http://www.cocamsterdam.nl
Guido kroon, stadsdeel zeeburg en Caroll Sastro, Assadaaka -----------------------
'hshuma'
schaamte
Verslag
Thema: Ouderavond over bespreekbaarheid van homoseksualiteit,
Wanneer: 07 december 2008,
Tijd: Tijd:19.00 tot 22.00 uur,
Waar: Meevaart, Balistraat 48a, Amsterdam
---- --