Ingezonden persbericht




Nr. 056
Hilversum, vrijdag 28 februari

WEDUWE HEIJN WENST FERDI E. 'GOED LEVEN'
Dinsdag 3 maart in Het Elfde Uur, 21:15 uur, Nederland 2

Voor het eerst vertelt Hank Heijn, weduwe van de in 1987 ontvoerde en vermoorde Gerrit Jan Heijn, háár verhaal op televisie. Dinsdag 3 maart is ze te gast bij Andries Knevel in Het Elfde Uur. Hoe is het nu met haar? Hoe kijkt ze terug op de tijd van de ontvoering en de verwerking? Ze vergeeft Ferdi E. en zegt daarover: 'Nu pas kan ik er over praten. Ik wens hem een goed leven en dat meen ik echt.' Hoe is ze daar toe gekomen? Tegenwoordig is Hank Heijn beschermvrouwe van de stichting Slachtoffers en Daders omdat ze ook andere slachtoffers wil helpen hun dader te vergeven: "Het gaat er niet om wat je meemaakt in het leven, het gaat er om hoe je ermee om gaat".

9 september 1987 kwam Hank Heijn terug van een driedaagse fietsvakantie met vriendinnen. Toen ze thuis kwam zat haar woonkamer vol politie en kreeg ze te horen dat haar Gert, Gerrit Jan Heijn, was ontvoerd. Later bleek dat hij nog diezelfde dag is vermoord, maar voor zijn vrouw en gezin brak een zeven maanden durende zenuwslopende periode aan die pas op 6 april 1988 tot een ontknoping kwam met de arrestatie van Ferdi Elsas, de moordenaar van Gerrit Jan Heijn.

Elsas gaf de familie maanden lang hoop door de suggestie dat Gerrit Jan nog in leven was. Ze communiceerden via cryptische advertenties in de Telegraaf. Hij stuurde instructiebrieven, geluidsopnamen van Heijns stem en Heijns bril (voor 'straf' afgepakt). Maar de meeste impact had het gele kodak-kokertje waarin Elsas een afgesneden pink liet bezorgen. 'Gerrit Jan zal voorlopig moeite met pianospelen hebben', schreef hij erbij...

Op 6 april 1988 werd Ferdi Elsas eindelijk gearresteerd: hij had gemerkt losgeld uitgegeven. Voor Hank Heijn begon de verwerking van de dood van haar man toen pas. Zij moest verder zonder haar grote liefde. Jarenlang vluchtte ze letterlijk voor haar verdriet door van het ene in het andre vliegtuig te stappen. Tot ze in 1992 letterlijk stil werd gezet: 'mijn benen wilden niets meer'. Ze begon haar levensverhaal op te schrijven. Beetje bij beetje leerde ze de kracht van vergeving kennen "zodat ik nu na al die jaren kan zeggen: ik wens hem het beste".


---

Noot voor redactie,