Zorgen om Orbis-ziekenhuis Limburg
donderdag 21 mei 2009
Hieronder de inbreng van Fleur Agema tijdens het spoeddebat over de
gang van zaken rond het Orbis-ziekenhuis Limburg d.d. 20 mei 2009.
De verwikkelingen rond het Orbis-ziekenhuis van de 21e eeuw, geven
vooralsnog weinig vertrouwen in de toekomst van de ziekenhuiszorg
in ons land.
Wat ook de informatie-technologische en logistiek-architectonische
kwaliteiten van deze berg marmer zijn, duidelijk is weer eens dat
het management in het begin van deze eeuw nog niet de kwaliteit
heeft die we van een maatschappelijke kerninstelling as een
ziekenhuis mogen verwachten.
Een ziekenhuis hoort niet failliet te gaan, en mensen die in een
ziekenhuis werken horen niet maandenlang in onzekerheid te verkeren
of ze hun baan kunnen behouden.
We kennen de geschiedenis van deze kwestie. Minister Borst wilde
Orbis geen toestemming geven een nieuw ziekenhuis te bouwen,
behalve als men van dat nieuwe ziekenhuis een groot experiment
wilde maken. Een ziekenhuis dat niet bij oplevering al verouderd
zou zijn, een ziekenhuis voor een nieuw tijdperk, de 21e eeuw. De
toenmalige directie pakte de uitdaging op en investeerde bij de
bouw in een logistiek vernieuwende omgeving, in revolutionaire
ICT-systemen, in ongekend comfort voor de patiënten en een algehele
ambiance die eerder dan aan een ziekenhuis aan een kathedraal, of
een hotel in Dhubai doet denken.
De directie meende al die investeringen te kunnen doen vanuit de
verwachting dat het nieuwe ziekenhuis veel efficiënter zou werken
dan zijn concurrenten, waardoor besparingen op personeel op den
duur ruimschoots de grote investeringen zouden terugverdienen.
De investeerders verloren naarmate de bouw vorderde en de kosten
opliepen het vertrouwen. Het waarborgfonds voor de zorgsector
weigerde een garantie af te geven en de Europese Investeringbank
weigerde een krediet te verlenen dat op voorwaarde van die garantie
was toegezegd. De moeizame onderhandelingen met de bestaande
financiers Fortis en ABN-AMRO deden de hemel nog meer betrekken
boven het in 2007 nog zo zonnig gepresenteerde project.
In Lissabon, op het Seneca-congres waar de verzamelde Nederlandse
zorgbobo's inclusief de minister naar toe waren gevlogen voor een
orgie van onderlinge lofbetuigingen, toonde de inspirerende leider
van het project nog een rotsvast vertrouwen in zijn business-plan.
De cruciale bezuinigingen op personeel zouden moeten plaatsvinden
zonder gedwongen ontslagen. Hij noemde dat `een heilige plicht'.
Inmiddels is deze visionair op non-actief gesteld en vervangen door
een peperdure financiële specialist van de Boer en Kroon, die op
zijn beurt een bataljon peperdure experts van zijn moederkantoor
inhuurde om de zaken op orde te brengen. Dit genie heeft het sinds
zijn aantreden gepresteerd om eerst de onvermijdelijkheid van
snelle gedwongen ontslagen aan te kondigen, vervolgens in ieder
geval een uitstel van dergelijke ontslagen aan te kondigen tot het
najaar, en na een paar weken weer voor verwarring zorgde door de
mededeling de wereld in te sturen dat het `sociaal plan' waarmee
van boventallige werknemers zou worden afscheid worden genomen geen
medefinanciers had gevonden en geen doorgang kon vinden. Pas weer
een week later kwam dan de mededeling dat dit voor de boventallige
werknemes slechts betekende dat ze langer in dienst konden blijven.
Orbis betekent cirkel. Nou, vz, de Orbis-cirkel is stuk.
Tot slot citeer ik het volgende uit Dagblad De Limburger: "Uit
kritische vragen en opmerkingen van diverse Orbissers bleek dat ook
die de manier waarop zij hun werk kunnen doen, wel degelijk
beïnvloeden." Graag een reactie hierop van de minister en op het
bericht dat er al medewerkers vertrekken door de problemen, dat de
werkdruk te hoog wordt en wat het effect daarvan is op de kwaliteit
en de continuïteit van de zorg.