Ingezonden persbericht


Mijne dames en heren van de pers,

Volgens de landbouwberichten wordt het met Pinksteren een klein beetje fris, plusminus 14 graden, maar blijft het wel droog, hetgeen goed nieuws is, omdat we dan 3 dagen het jazzfestival op het Middelburgse Abdijplein coproduceren. Vorig jaar was het aan de warme kant, dit jaar moet je misschien een jas meenemen, hoe dit ook zij, het ziet er niet naar uit dat we gaan verregenen. Des te meer reden om een uitgebreide voorbeschouwing of markante plek in uw agenda aan dit festival te wijden. Dit is het kleinste grote festival in Nederland of het grootste kleine, hoe dit ook zij, we zijn trots op de programmering, die zeker in de smaak zal vallen bij de fijnproevers, maar bepaald niet alleen bij hen. Op de positie van Courtney Pine stond eerst Avishai Cohen, die ten prooi viel aan een burn-out, daarna opgevolgd door The Bad Plus, waar in derde instantie bleek dat de drummer dwingende besognes elders had, en uiteindelijk dus Courtney Pine. Hoe je van een nadeel een voordeel kunt maken !
Eerdere foutieve berichten zijn hiermee hopelijk uit de wereld. Ik stuur foto's mee van Dave Holland en Courtney Pine, ik ga ervan uit dat u ziet wie wie is. Dank en groet,

WK

Willem Kniknie
Directeur MuziekPodium Zeeland
Tel. 06-48529010
E-mail: w.kniknie@muziekpodiumzeeland.nl

MuziekPodium Zeeland
per adres:
Grote Kerk Veere
Oudestraat 26, 4351 AV Veere
Reserveren: 0900-3300033 /www.theaterverkoopzeeland.nl Informatie: 0118-623650 / www.muziekpodiumzeeland.nl

International Jazzfestival Middelburg

(een co-productie met MuziekPodium Zeeland)

Pinksteren 2009

Zaterdag 30 mei, zondag 31 mei en maandag 1 juni

Abdijplein, Middelburg

Any questions, any answers ?

Met dergelijke hilarische wisecracks, praatte Lee Konitz anderhalf jaar geleden zijn optreden aan elkaar in Middelburg.

En waarom ook altijd maar weer die vragen, waarom geen antwoorden ?

Jazz kan inderdaad een antwoord zijn, maar op welke vraag ?

Het moet dan natuurlijk wel jazz zijn, die open staat naar het verleden, maar ook naar de toekomst: geen slaapverwekkende jazz, die de geschiedenis herhaalt als een vicieuze cirkel, maar ook geen intellectuele academische exercities.

Als er al een antwoord verborgen ligt in de hedendaagse jazz, dan is dat in de creatieve interactie tussen musici en een zodanig hecht samenspel, waarbij het individu nagenoeg versmelt met het geheel.

Ook op dit festival zijn dit soort bands te beluisteren: het Dave Holland Quintet, Mona Lisa Overdrive, het trio van Hein van de Geyn en de band van Courtney Pine.

Niet voor niets bands die voor het merendeel door een bassist aangedreven worden en bassisten, hoe virtuoos ook, hebben nu eenmaal de neiging zich aan het collectief ondergeschikt te maken.

Een dergelijke, bijna trance-achtige wisselwerking tussen de musici was ook overvloedig aanwezig bij het het inmiddels wel legendarisch te noemen optreden van E.S.T. vorig jaar op het Abdijplein.

Kort daarop overleed de naamgever van het trio, Esbjörn Svensson, bij een duikongeluk.

Laten we even stil staan bij het verscheiden van deze fenomenale pianist en bij het betreurenswaardige feit dat daarmee ook zijn band E.S.T. voltooid verleden tijd is.

Hoe dit ook zij, wij kijken uit naar een festival, waar traditie en vernieuwing op een prettige manier samen gaan en waar niet alleen de fijnproevers, maar ook het grote publiek ruimschoots aan hun trekken kunnen komen.

Zaterdag 30 mei

20.00-21.15 uur

DJ Grazzhoppa's DJ Bigband

Around the world in 80 beats

Sinds 2003 tourt de DJ Grazzhoppa's DJ Bigband voorbij alle muzikale en geografische grenzen. Met een orkest van maar liefst 11 DJ's, waaronder ook de Middelburgse DJ Vindictiv, breekt men rücksichtslos uit het keurslijf van de traditionele hip hop.

In het recente verleden werkte men samen met Aka Moon, Joseph Bowie, Jef Neve en diverse dansers en visuele artiesten. Met het nieuwe project 'Around the world in 80 beats' worden de mogelijkheden van de draaitafel exponentieel vermeerderd. Samen met componist-saxofonist Erwin Vann heeft DJ Grazzhoppa nieuwe stukken gemaakt, waarin sounds en ritmes van over heel de wereld verwerkt zijn.

De 11 DJ's worden daarbij aangevuld met met een blazerssectie, vocalen door 2 zangeressen en incidenteel zelfs een breakdancer. Er worden ook samples gebruikt van de basgitaar van Michel Hatzigeoriou van Aka Moon en Fender Rhodes-klanken van Jozef Dumoulin. De stukken voegen zo de timbres van verschillende continenten, tijden en culturen samen, van jazz tot muziek uit het Midden Oosten, van soul tot hip hop.

Bezetting: Boulaone, Courtasock, Grazzhoppa, Iron, J to the C, Mixmonster Menno, Optimus, Smimooz, Vindictiv, XXL, Yzerbeat ­ draaitafels / Nicolas Kummert ­ saxofoon / Frederik Heirman ­ trombone / Laurent Blondiau ­ trompet / Monique Harcum, Laila Amezian ­ vocalen.

22.00-23.30 uur

Dave Holland Quintet

Dave Holland is een legende en zelfs een heel levendige: inmiddels 63, maar misschien is hij nu pas op het hoogtepunt van zijn muzikale loopbaan. Niet alleen speelde hij in een aantal van de belangrijkste formaties van het laatste decennium (de kwartetten met Joe Lovano, John Scofield en Al Foster c.q. met Herbie Hancock, Wayne Shorter en Brian Blade), tevens leidt hij twee van de belangrijkste bands van het moment, de Dave Holland Big Band en het Dave Holland Quintet. Dat is niet wat men noemt op zijn lauweren rusten.

De contrabassist brak in het magische jaar 1968 door als sideman van Miles Davis tijdens diens electrische 'Bitches Brew'-fase.

Opgegroeid in Wolverhampton, Engeland, geïnspireerd door bassisten als Ray Brown, Charles Mingus en Jimmy Garrison, verhuisde hij al snel naar London, waar hij de jazzclubs frequenteerde en en passant aan de Guildhall School of Music studeerde, om uiteindelijk in een uiterst vruchtbare scene terecht te komen met musici als gitarist John McLaughlin, trompettist Kenny Wheeler, saxofonisten Evan Parker en John Surman en pianist Chris McGregor, om uiteindelijk op een avond, terwijl hij in het voorprogramma van het Bill Evans Trio speelde, opgemerkt te worden door Miles Davis.

Net als collega McLaughlin werd hij door Davis gesommeerd in New York in een studio te verschijnen en de rest is geschiedenis. Voor enkele jaren speelde hij in de band van Miles Davis, om daarna zijn eigen weg te gaan, met name in projecten met Chick Corea, Thelonious Monk, Sam Rivers, Lee Konitz, Jack DeJohnette, John Abercrombie en in het fameuze kwartet van Anthony Braxton. Begin jaren tachtig richtte hij zijn eigen groep op met altist Steve Coleman, trompettist Kenny Wheeler en trombonist Julian Priester. Deze groep bereikte in 1997 zijn huidige vorm met Chris Potter (tenorsax), Robin Eubanks (trombone), Steve Nelson (vibrafoon) en Nate Smith (drums). Dit kwintet bracht de grootste talenten uit de toenmalige jazzscene samen en is, zoals gezegd, uitgegroeid tot een van de belangrijkste jazzformaties van dit moment en de som is hier inderdaad meer dan de delen. Dat moet ook wel, wil men het tamelijk complexe compositorische procédé van Holland, waarbij meerdere muzikale verhaallijnen door elkaar lopen, tot een goed einde brengen, zonder ook maar een fractie aan swing in te boeten. Zo bezien is de uiterst dynamische laatste c.d. van Holland, 'Pass it on', opnieuw een niet geringe proeve van bekwaamheid.

Bezetting: Dave Holland-contrabas, Robin Eubanks-trombone, Chris Potter-alt/sopraansaxofoon, Steve Nelson-vibrafoon, Nate Smith-drums

Zondag 31 mei

20.00-21.15 uur

Mona Lisa Overdrive

Dit is enigszins een festival voor contrabassisten, zie Dave Holland hiervoor en Hein van de Geyn hierna, en dan is daar nog Stefan Lievestro in het midden. Lievestro is niet enkel een geweldig bassist, maar is ook zeer wel in staat jazz-composities van niveau aan te dragen. Zoals in zijn, samen met Jesse van Ruller opgerichte, nieuwe band Mona Lisa Overdrive, waarbij er gegrossierd wordt in het betere groove-werk en tegelijkertijd een fijnzinnige ballad niet geschuwd wordt. De muziek is een overkokend mengsel van alles wat de bandleden door de jaren heen aan muzikale indrukken hebben opgedaan; van jazz tot bluegrass, van klassiek tot grunge, dat alles vertolkt met een voor Nederlandse begrippen ongebruikelijke mate van overgave en brutaliteit.

Jesse van Ruller lijkt in de formaties van Lievestro zijn gitaarspel nieuw leven in te blazen. Zijn cleane geluid is ingeruild voor een benadering à la Scofield, waarbij de Fender Telecaster prachtig scheurend circuleert rond het stuwende spel van Arno Krijger, een snelrijzende ster op het Hammond-orgel. De muziek van Mona Lisa Overdrive, ontsproten uit de vele jams die het viertal speelde in het Rotterdamse Café Dizzy, schurkt hier en daar flink aan tegen de op dezelfde leest gestoelde muziek van Scofield, Medeski, Wood en Martin. Mona Lisa Overdrive is echter een band die zich niet beperkt tot een strakke funk en groove, maar zich soms te buiten gaat aan bijna abstracte jazz, welke dan ineens weer samenkomt tot een heldere melodie. Dit wordt dus bepaald geen saai concert.

Bezetting: Jesse van Ruller-gitaar, Stefan Lievestro-contrabas, Arno Krijger-Hammond b3, Hans van Oosterhout-drums

22.00-23.30

Courtney Pine

Courtney Pine (tenorsax, sopraansax, basklarinet) is de belangrijkste jazzmusicus van het Verenigd Koninkrijk. Vanuit een reggae- en funk-achtergrond brak hij al vroeg in de jaren tachtig door naar het jazz-circuit, Alvorens zijn eigen band te starten, liet Pine van zich horen in de bands van Art Blakey, Elvin Jones, George Russell en Charlie Watts. Tussen de bedrijven door schreef hij de soundtrack voor Alan Parker's filmklassieker "Angel Heart" met Mickey Rourke. Ook zijn eerste kwartet mocht er zijn met Kenny Kirkland, Charnett Moffett en Marvin Smitty Smith. Daarna verbreedde hij zijn horizon snel door een kruisbestuiving tussen jazz en wereldmuziek, reggae, funk, soul, hip-hop en pop te realiseren, "great black music", gepresenteerd in spectaculaire shows van 3 uur en langer, in de voetsporen van illustere voorgangers als Fela Kuti en Sun Ra, en met Pine als katalysator, gedreven solerend op tenorsax of basklarinet, als een Engelse reïncarnatie van John Coltrane of Eric Dolphy. Dit waren de fameuze Jazz Warriors, waarmee Pine vanaf midden jaren tachtig de Europese podia onveilig maakte, inmiddels omgedoopt tot Jazz Warriors Afropeans, om de connectie met Afrika nog eens extra te benadrukken. De grootste Engelse jazztalenten van dit moment zijn in deze Afropeans vertegenwoordigd. In 2000 werd Pine zowaar geridderd, hetgeen geen afbreuk deed aan de dynamiek en reikwijdte van zijn muziek. Dit jaar bracht hij zijn 12e studio-album uit, "Transition in Tradition", een hommage aan Sidney Bechet.

De pers schreef er het volgende over:

"Pine is superb..." The Guardian

"....top of his form..." The Independent

"Bursting with Pine's typically memorable themes and exuberant soloing" Jazzwise

Bezetting: Courtney Pine - tenor- en sopraansaxofoon, basklarinet, dwarsfluit, Cameron Pierre ­ gitaar, Robert Fordjour ­ drums, Omar Puente - electrische viool, Darren Taylor ­ contrabas, Zoe Rahman - piano

Maandag 1 juni

14.30-15.45 uur

Hein van de Geyn Trio feat. Fay Claassen

De uit Roosendaal afkomstige contrabassist Hein van de Geyn behoort nationaal, maar ook internationaal tot de top. Na in Tilburg en Rotterdam gestudeerd te hebben, verhuisde hij naar de Verenigde Staten om daar met grootheden als John Abercrombie en Gary Peacock te spelen. Na zijn terugkeer naar Europa in 1983 bundelde hij krachten met musici als Philip Catherine, Lee Konitz, Dee Dee Bridgewater, Toots Thielemans en Chet Baker, die hij ook in zijn laatste jaren begeleidde. Vanaf 1994 liet hij vooral van zich horen met zijn eigen groep Baseline, opnieuw met Abercrombie en richtte hij het inmiddels vermaarde jazzlabel Challenge Records op. In 1998 werd Van de Geyn verkozen tot beste bassist in Europa en kreeg hij ook de Bird Award op het Northsea.

Van de Geyn's Trio bestaat uit de top van de Nederlandse jazz, uiterst ervaren musici als pianist Karel Boehlee en drummer John Engels.

De vocalen worden verzorgd door een van Nederlands meest prominente jazz-zangeressen, Fay Claassen. Lyrische jazzimprovisaties zijn haar specialiteit. Ze kan haar heldere stem laten versmelten met instrumenten of helemaal los gaan in vrije jazzsolo's. De zangeres is een groot bewonderaarster van Chet Baker, met wiens muziek ze ook een aantal c.d.'s volspeelde: ,,Hij had de speciale gave om vanuit een soort eenvoud de muziek te laten zweven. Zijn stem is net zo melancholiek als zijn trompet." Grosso modo geldt dit ook voor deze Nederlandse jazz-diva, die de moeilijke, maar dankbare taak heeft voor Gino Vannelli te openen.

De uit Nijmegen afkomstige Claassen, studeerde aan het Haags Conservatorium o.a. bij Deborah Brown en Rita Reys en begon vanaf 2000 platen onder eigen naam op te nemen, o.a. met Mike Stern, Toots Thielemans , John Ruocco en Tony Overwater, hetgeen haar tot een vaste gast maakte op het North Sea Jazz Festival en het Concertgebouw en de aanzet was voor tours van Duitsland tot Japan.

Vorig jaar bracht ze een c.d. uit met muziek van Cole Porter. repertoire waarin Ella Fitzgerald en Frank Sinatra de standaard hebben gezet, maar waarin Claassen hoogst overtuigend overeind blijft met dank aan haar vlekkeloze dictie, feilloze timing en loepzuivere intonatie. Jazzvocalisten van dergelijke klasse beginnen zeldzaam te worden.

Bezetting: Fay Claassen-vocalen, Karel Boehlee-piano, Hein van de Geyn-contrabas, John Engels-drums

16.30-18.00 uur

Gino Vannelli

Gino Vannelli is een Canadese/Italiaanse zanger, musicus en tekstschrijver, die met name bekendheid kreeg in de jaren '70 en '80, ,toen hij grote hits scoorde, zoals "People Gotta Move" (wat momenteel gebruikt wordt als tune bij ANBW reclames), "Hurts to be in Love" en "Wild Horses". Vannelli was toen, met zijn lange donkere haar, dramatische optredens en hartverscheurende teksten, vooral een sekssymbool, wat wel enigszins het zicht benam op zijn songwriters-kwaliteiten: eenvoudige liefdesliedjes bleken vaak bij nadere beluistering knappe composites. Ook in het feit dat hij al vrij vroeg jazz-invloeden in zijn muziek verwerkte, was hij zijn tijd vooruit.

Die tijd waren de jaren zeventig, gedomineerd door glam, country-rock, punk, heavy metal, new wave, disco en funk, weet u nog wel. Een boeiend, maar ook stuurloos en chaotisch tijdvak, waarin op een bepaald moment artiesten opdoken, zoals Steely Dan, die wars van trends, een sophisticated vorm van pop gingen maken met jazz-invloeden. Gino Vannelli rekent zichzelf ook tot deze beweging en terecht.

Voor het zover was, ging de carrière van de zanger , die in 1952 in Montreal geboren werd, bepaald niet over rozen. Met name het verhaal hoe hij een geheide hit als 'People Gotta Move' aan de straatstenen niet kwijt kon, om uiteindelijk bij platenproducer Herb Alpert een gewillig oor te vinden, is bijna tragikomisch.

In de jaren negentig tekende Vannelli bij Verve, waarna er enkele goed ontvangen jazz-albums volgden en zelfs een uitstapje naar de klassieke muziek.

In de nieuwe eeuw werd afwisselend het pop- en jazzcircuit bespeeld, zowel in de Verenigde Staten als in Europa. Enkele jaren geleden vestigde de zanger zich in deeltijd in Nederland, waarna collaboraties op gang kwamen met niet de eerste de beste pianisten als Michiel Borstlap en Bert van den Brink. Ook de huidige band van Gino Vannelli, waarmee hij naar Middelburg komt, kent een niet onbelangrijke Nederlandse inbreng. In combinatie met de uitstekende live-reputatie die de zanger heeft, mogen we uitzien naar een bijzonder optreden.

Bezetting: Gino Vannelli - vocalen, Karel Boehlee - keyboard, Erik Rutjes ­ gitaar, Theo de Jong ­ bas, Hans Eijkenaar ­ drums, Eddy Conard ­ percussie, Rolf Delfos ­ sax, Angelo Verploegen ­ trompet,

Ron Oligschlaeger ­ trombone

Voorverkoop voor 30 en 31 mei (tot 27 mei !): 14,50 euro

Kassa voor 30 en 31 mei: 19,50 euro

Voorverkoop 1 juni (tot 27 mei !): 17,50 euro

Kassa voor 1 juni: 22,50 euro

Passepartout: 45 euro

Dagkaart Studentenpas en 65+: 12,50 euro

Kinderen tot 12 jaar gratis

Voorverkoopprijzen zijn exclusief reserveringskosten

Informatie: www.jazzmiddelburg.nl / www.muziekpodiumzeeland.nl

Reserveren: 0900-3300033 / www.theaterverkoopzeeland.nl

zaterdag 30 mei 2009