Ingezonden persbericht
PERSBERICHT 7-7-2009
Alweer een ontruimingsronde voor leegstand en afbraak sociale initiatieven.
Vandaag worden er weer vele panden en plekken ontruimd tijdens de periodieke ontruimingsronde. Panden die een belangrijke functie hebben in het kader van de sociale woonstrijd en/of vanwege het creëren van eigen autonome leefplekken. Wederom kiezen de autoriteiten (gemeente, justitie en politie) de kant van de speculanten en het snelle gewin boven sociale en menselijke waarden.
Naast dat bijvoorbeeld het SCUB (social centre under the brigde) wordt ontruimd voor leegstand, de Molukkenstraat in Oost waarbij daar een woningbouwcorporatie zich niet zo nauw aantrekt van huurrechten van bewoners, de havenloodsen aan de Zeeburgerkade moeten wijken voor een yuppenenclave, wordt ook het Verbindingsblok in de Pijp ontruimd. Daar moeten sociale woningbouw woningen plaats maken voor dure koopappartementen. In bijna alle gevallen spelen hier woningcorporaties voor de nieuwe speculanten op de woningmarkt, waarbij ze de panden die ze jaren geleden voor een dubbeltje hebben gekregen verkwanselen voor het grote geld.
Onze wijk de Pijp is een sprekend voorbeeld van deze yuppificering en gentrificering van stedelijke gebieden. Al jaren volgt er plan op plan om meer sociale woningen te splitsen en te verkopen, of te slopen om daar dure nieuwbouw voor in de plaats te plempen. De eigen wetten van de overheid worden daarbij gebroken, zodat zij altijd aan het langste eind trekken en desnoods met de troepen van de staat (smeris), mensen tot ontruiming en verhuizing te dwingen. En overal springen bedrijven op, vooral de huidige woningbouwcorporaties, om een graantje mee te pikken. Ze laten panden verkrotten, dan uit 'noodzaak' slopen en tenslotte bouwen ze weer een stapel dure appartementen. Het Verbindingsblok van woningbouwcorporatie Eigen Haard is een sprekend voorbeeld.
Wonen is een basisbehoefte en is net zo noodzakelijk als dagelijks eten en drinken, en hoort bij een vrij leven waarin je zelf bepaald hoe en waarvoor je leeft. Er bestaat echter een bepaald recht huizen te bezitten, ermee te speculeren en over de ruggen van mensen grof geld te verdienen. De bezitter interesseert zich niet voor het welzijn van zijn medemens en de huurders van de woning. Daarbij weet de huiseigenaar zich gesteund door het overheidsbeleid, die door eenzijdige differentiatie van hele wijken, mensen zonder bezit en zonder centen gedwongen laat verhuizen. Menig bewoner van onze wijk, er geboren en getogen, wordt gedwongen plots tegen eigen wil zijn sociale omgeving te verlaten en plaats te maken voor de eeuwige yup, die denkt dat alles te koop is. Heel de sociale cohesie van wijken gaat op de schop en het einde lijkt nog niet in zicht. Vooral nu men het zotte plan heeft bedacht om sociale huurwoningen nu ook voor het dubbele (of meer) aan huur aan te gaan bieden.
Jaren lang hebben we directe actie gevoerd en we zullen dat blijven doen, alles om onze levens en leefomgeving in eigen handen te hebben en houden. We zijn bezig met wat er leeft en speelt in de wijk, wat er moet gebeuren om de sociale banden in de wijk niet uit elkaar te rukken en de boel asociaal te yuppificeren. We nemen de leegstaande ruimte in om op een autonome manier te kunnen leven, actie te ondernemen en verzet te realiseren. Het SCUB, de Bakkerblokken, het Verbindingsblok, SWOMP 3 etc; het maakt niet uit hoe die panden of die projecten heten. Het gaat om het grote verhaal achter de panden, om de sociale (woon-)strijd. Hoe het verzet eruit zal zien, dat is voor de autoriteiten de vraag. En ook na deze ontruimingsgolf blijven we doorgaan en kiezen we onze eigen momenten om de confrontatie aan te gaan. We doen niet aan polderen, we kiezen voor de verrassing.