Ingezonden persbericht
Persbericht
De Voorzetting (van Art&Pro) presenteert eerste voorstelling van vierluik van Frans Strijards
Dankwoord? met Helmert Woudenberg
Amsterdam, juli 2009
Onder de naam De Voortzetting (van Art&Pro) zet Frans Strijards, oud artistiek leider van Art&Pro, zijn werk in het Nederlandse theater vanaf volgend seizoen voort. De eerste voorstelling waarmee hij te zien zal zijn is Dankwoord? gespeeld door Helmert Woudenberg. Deze monoloog beleeft op 12 oktober haar première in Parktheater Eindhoven, waar Frans Strijards in seizoen 2009-2010 Artist in Residence is, en is vervolgens te zien in de Nederlandse theaters.
Dankwoord? maakt deel uit van een vierluik dat Strijards de komende twee jaar wil ensceneren.
Dankwoord? is een tekst in de vorm van een 'monoloog, vermomd als toespraak'. De spreker (Helmert Woudenberg) spreekt een dankwoord uit bij de ontvangst van een penning van verdienste als "fulminant Polemist" en vertelt over zijn leven in een denkbeeldige stad, de belevenissen daar met of ondanks zijn kennissen. Door zijn persoonlijke en uitdagende manier van vertellen, zaait de verteller steeds meer twijfel over de realiteit waarover hij bericht, althans zijn houding daartegenover.
Is dit dankwoord wel een dankwoord? Is het een toespraak, afrekening, requisitoir, een kunsthistorische uitwijding, een begeleidend praatje bij een toeristische excursie?
Nou, dit dankwoord, is het allemaal tegelijk EN door elkaar heen.
Het publiek maakt een theatrale excursie en wordt bij monde van de spreker/verteller meegenomen, begeleid naar, nee, binnen getrokken in een reeks gebeurtenissen in een fictieve stad. We worden deelgenoot gemaakt van een aantal observaties en bekommernissen. Het is een hybride vorm van vertellen die een kruising lijkt tussen een wandeling met een Gids en een Conference. En het lijkt alsof de verteller een aantal obsessies met u wil delen. Deze goed geïnformeerde gids maakt u deelgenoot van een reeks gebeurtenissen die gewoonlijk voor buitenstaanders onzichtbaar blijven.
Toch lijkt die fictieve stad in elk opzicht op een wereld die wij goed kennen.
De verteller probeert, na verloop van tijd, niet zozeer de toehoorders te overtuigen maar ook zichzelf staande te houden. Het is koorddansen zonder vangnet. De spreker haalt de andere kant. En er zijn hem nog enkele verstandige en humoristische overwegingen ontsnapt ook.