Verslag van een redding
Afgelopen weekeinde gingen vader en zoon van Hooff vanwege de storm op
avontuur op het strand bij Wijk aan Zee. Tot hun eigen verrassing
vonden ze tussen wrakhout en afval een zieke zeehond.
Bij het horen van de weersverwachtingen voor het weekend vorige week
hoorde ik dat er mogelijk een zuidwesterstorm zou komen. Op zaterdag
bleek dit niet het geval maar bleek wel dat er flinke windstoten waren
die fietsen deden omwaaien, grote takken deden afwaaien en dakpannen
iets losser deden doen liggen. Voor mij en mijn vader begint dan het
bloed sneller te stromen en het hart uiteraard sneller te pompen want
dat betekent dat het avontuur lonkt op het strand.
Op zaterdagavond deden wij dan ook het nodige onderzoek naar de
omstandigheden. De windkracht bleek windkracht 8, het hoogtepunt van
de vloed zou om 5 uur zijn en om 07:45 zou het licht zijn. Om 07:15
vochten wij ons nog in het donker een weg naar het strand. Vechten
omdat de windkracht enorm was en we bijna letterlijk gezandstraald
werden.
Eenmaal op het strand gekomen bleek wat voor een enorme ravage deze
wind had aangericht. Het strand lag vol met schuim. Tussen de grote
plukken zeewier lagen grote hoeveelheden nog felblauwe kwallen. De
volle maan gaf ons het eerste licht die eerste kilometer. Ons bleek
ook dat de vloed nog zeker niet over was omdat de golven uitliepen tot
aan de duinen waardoor ook wij af en toe even snel opzij moesten
springen.
Eenmaal licht geworden bleek er veel aangespoeld te zijn. Van flessen,
plastic, bekers en kisten tot zelfs een geluidsbox aan toe. Af en toe
keek ik naar links en als je niet beter zou weten dan zou je zweren
dat de enorme golfslag ons zou verzwelgen zo hoog als die golven nog
waren. Even na Heemskerk naderde we één van de inhammen in de duinen
die hier en daar in de duinenrij te vinden zijn.
Foto: Tom van Hooff
Tegelijkertijd zagen mijn vader en ik een dode zeehond liggen. Het
dier lag ongeveer drie meter tot waar het water die nacht was gekomen
achter het hek. Aan de sporen te zien bleek duidelijk dat het laatste
stukje zelf door de zeehond was gehopt onder het hek door naar de plek
waar hij nu op zijn rug lag. Toen wij het hek naderde schoot ineens de
kop van de zeehond omhoog. We schrokken ons rot van het dier waarvan
wij dachten dat deze niet meer in leven was.
Opnieuw afstand nemend om de zeehond geen stress te bezorgen besloten
we onmiddellijk 112 te bellen omdat er hoe dan ook iets moest
gebeuren. Onmiddellijk werden we teruggebeld door het EHBZ team Velsen
en Lenie 't Hart van de Stichting Pieterburen om een goede inschatting
te kunnen maken van de situatie. Ook de politie hield contact omdat de
plek waar de zeehond gevonden was met een gewone auto niet te bereiken
was.
Foto: Tom van Hooff
Kijkend naar de zeehond zagen wij dat bloed aan de mond zat en dat de
ogen af en toe samen geknepen werden. Dit dier had het zwaar na de
enorm zware stormachtige nacht. Ondanks deze situatie werden we zo
goed mogelijk in de gaten gehouden door de zeehond. Onbewust voelden
we een soort verantwoordelijkheid voor de door ons gevonden zeehond om
deze op een goede manier weg te krijgen van deze plek. Ik moest er
niet aan denken dat er andere mensen bijkwamen met loslopende honden
en dergelijke.
Een half uur nadat we gebeld hadden kwam politie Kennemerland met een
wagen het strand op om polshoogte te nemen. Na kort beraad werd
besloten de zeehond te vangen en achter in de laadbak te leggen.
Medewerkers van EHBZ Velsen - Foto: Tom van Hooff
Een korte heftige rit op het strand bracht ons terug naar Wijk aan Zee
waar de zeehond onmiddellijk opgevangen werd door de medewerkers van
EHBZ Velsen die onmiddellijk en snel te werk gingen. De zeehond, door
mijn vader en mij ondertussen genoemd naar mijn verloofde Anny die ik
op hetzelfde strand volgend jaar zal trouwen, werd in een grote mand
gelegd en de temperatuur werd opgemeten waarna Anny via een trechter
een aantal flesjes met oplossingen werd toegediend. Nadat Anny rustig
was en in de mand in de auto stond kregen we meer informatie. Deze
zeehond bleek een jong van ongeveer tien weken en bleek daarnaast een
zware longwormpatiënt. Na deze informatie is Anny overgebracht naar de
zeehondenopvang in Pieterburen. De laatste berichtgeving is dat zij
het naar omstandigheden goed maakt.
07-10-2009 Bron: Zeehondencrèche Lenie 't Hart
sms ZEEHOND aan naar 5757!
Zeehondencreche Pieterburen