Ingezonden persbericht

PERSBERICHT
inlichtingen
Esther Leenders/Barbara Kruijsen
telefoon
077 352 21 12

Persfoto's downloadable van:
http://www.limburgsmuseum.nl/pers/kleurbekennen

Expositie over menselijke maat multicultureel Limburg
EEN KARAVAAN VAN KOMEN EN GAAN
Leyla Çakir, Max Hattu en Dahou Naili zijn Limburgers. Bij de eerste twee hoor je het ook aan hun zachte g. De drie 'Limburgers met een kleurtje' vertellen hun levensverhaal en familiegeschiedenis in de tentoonstelling 'Een karavaan van komen en gaan' in het Limburgs Museum. De filmportretten, met veel inleving vervaardigd door documentairemaker Louk Voncken, roepen uiteenlopende emoties op: van melancholie en ontroering tot verbazing en hilariteit. Max Hattu, geboren in Venlo maar langs familielijnen geworteld in Indonesië, pakt er op een gegeven moment een scheepsmodel bij, kunstig gemaakt van kruidnagels. Als hij het land van zijn ouders nabij wil zijn, maakt hij de kruidnagels nat en ruikt hij aan zijn bootje. De glimlach die doorbreekt als hij zijn verhaal vertelt, vertedert. De discussie over de multiculturele samenleving is vaak vlijmscherp en wordt soms met een verbetenheid gevoerd die beangstigend is. De gefilmde portretten in 'Een karavaan van komen en gaan' laten zien dat de multiculturele samenleving niet alleen een samenklontering van onoplosbare problemen is, maar ook een waaier van hele mooie verhalen van gewone mensen.

Leyla Çakir is dochter van een Turkse bakker en was voorzitter van een moskee in Sittard en daarmee de eerste vrouw in Nederland met die belangrijke functie. De ouders van Max Hattu kwamen na de soevereiniteitsoverdracht naar Nederland. Ze werden ondergebracht in een barakkenkamp in Venlo en kregen te horen dat ze spoedig weer naar hun geboorteland zouden mogen vertrekken. In een dorp in Noord-Marokko woonde de jonge Dahou Naili. Zijn familie was arm, maar iedereen in het dorp was het, dus Dahou wist niet beter. Tot de dag dat oud-dorpsbewoners, die als arbeidsmigrant in Europa werkten, op vakantie kwamen. Ze hadden een auto, mooie kleren en konden hun achtergebleven familie verwennen. Voor Dahou stond het vast: dat wil ik ook! Met bus, boot en trein trok hij naar het noorden en kwam uiteindelijk terecht in een pension voor buitenlandse mijnwerkers in Heerlen.

De levensverhalen zijn in drieën geknipt. In 'De Droom' gaat het over de verwachtingen die men had over het land van de nieuwe toekomst. 'De Reis' handelt over de vaak enerverende tocht van het vertrouwde naar het onbekende. 'De Werkelijkheid' laat zien hoe Limburg écht was en hoe de aanpassing verliep. Cultuurbotsingen waren er natuurlijk, maar ze hoefden niet per definitie tot een blijvende cultuurkloof te leiden. De ouders van Leyla Çakir kregen een huis met voortuin en waren blij dat ze eindelijk grond hadden om uien en heerlijke Turkse tomaten te kweken. Tot de buurt ging klagen en duidelijk maakte dat een voortuin vooral een lust voor het oog moest zijn. De Marokkaan Dahou Naili was tot in diepst van zijn wezen geschokt toen in de schafttijd een collega-mijnwerker een scheet liet en daarmee een absoluut taboe schond.

'Droom', 'Reis' en 'Werkelijkheid' is ook de driedeling in de expositie 'Een karavaan van komen en gaan' die in Venlo te zien is van 27 maart tot en met 1 augustus aanstaande. Na binnenkomst stap je een bedoeïentent in, waarin het gaat over de beelden en vooroordelen die buitenlanders hebben over Nederland en omgekeerd de clichés die wij Nederlanders hebben als het over het buitenland gaat. Een educatief element is een oosterse ladekast. De bezoeker wordt geconfronteerd met belangrijke keuzes waarvoor ook Limburgse migranten hebben gestaan. Je kunt vervolgens een 'ja'- lade of 'nee'-lade openen en zien welke consequentie een keuze heeft.

Blikvanger in de afdeling 'Reis' is een foto van een met koffers volgestouwde rode Volkswagenbus, een icoon voor een gezin dat een nieuwe toekomst in een ver land gaat zoeken. Erbij staan koffers die door kinderen uit Limburgse asielzoekercentra op creatieve wijze zijn gebruikt om reiservaringen en toekomstverwachtingen te verbeelden. Een electrospel brengt koffer en achterliggend kinderverhaal samen. In de loop naar de laatste afdeling laten kaarten en grafieken zien wat de belangrijkste oorspronglanden van Limburgse migranten zijn en hoe de migratie in de twintigste eeuw in cijfers en aantallen is verlopen. Sluitstuk van 'Een karavaan van komen en gaan' is een toko met voorwerpen die typisch zijn voor levensstijlen van migranten in Limburg en die als de tijd is verstreken hier zo ingeburgerd zijn dat ze toekomstig Limburgs erfgoed zullen zijn. De bezoeker verlaat 'Een karavaan van komen en gaan' met een gedicht van Hellen Tustfull dat eindigt met: '...Zeg nou zelf/Zie je het nou écht niet/Geen Limburgers van geboorte/Maar wel Limburgers van harte/Limburgers van harte ...’

Bij de tentoonstelling is voor het basisonderwijs en voortgezet onderwijs een museumles ontwikkeld, waarin leerlingen onder meer kennis maken met een migrant die vertelt over zijn of haar levensverhaal. In het Museumweekend (10 en 11 april 2010) worden extra publieksactiviteiten georganiseerd in het kader van 'Een karavaan van komen en gaan'.

Limburgs Museum
Keulsepoort 5
5911 BX Venlo
tel 077 532 21 12
www.limburgsmuseum.nl
www.kleurbekennen.nl

open
dinsdag tot en met zondag 11-17 uur
tweede paasdag en tweede pinksterdag 11-17 uur
overige maandagen en Koninginnedag gesloten