9 januari 2015

Duurzame aanpak voor wereldvisvoorziening

De bloeiende Chinese aquacultuurindustrie berust in toenemende mate op vismeel gemaakt van in het wild gevangen vis. Dit put de wildvisstand uit en belast de fragiele ecosystemen van de oceanen. Nieuw onderzoek, uitgevoerd door onder meer Universiteit Leiden en Stanford University, brengt een duurzamere aanpak aan het licht.

In het vrijdag verschenen artikel in Science stellen de onderzoekers voor om afval ontstaan bij visverwerking te gebruiken als voedsel voor kweekvissen. Dit zou voorzien in de helft tot tweederde van de huidige hoeveelheid vismeel die de Chinese viskwekers nodig hebben. De studie is uitgevoerd door een onderzoeksteam onder leiding van postdoc Ling Cao en professor Rosamond Naylor van Stanford University. Het team bestond verder uit medewerkers van de universiteiten van Leiden, Wollongong, The Royal Swedish Academy of Sciences en Shanghai Ocean University.

Chinese visproductie

China is ‘s werelds grootste producent, consument en verwerker van vis, en voorziet in een derde van de totale visbehoefte wereldwijd. De Chinese visproductie is in de afgelopen 20 jaar verdrievoudigd, en ongeveer driekwart van de productie komt van viskwekerijen. Toch blijft de industrie een enorme druk uitoefenen op de visserij, omdat de vraag naar vismeel en visolie gemaakt van wilde vissoorten toeneemt. Daarom kan de manier waarop China haar aquacultuur- en aquavoedingssector verder ontwikkelt het verschil maken in de wereldwijde beschikbaarheid van zeevoedsel (zeevis, schaal- en schelpdieren). “Er is een grote kans op een verandering ten goede, maar de economische prikkels en de bijbehorende regelgeving daarvoor ontbreken vooralsnog”, zegt Naylor, William Wrigley Professor in Earth Science aan Stanford University en hoofd van het Center on Food Security and the Environment.

Bijvangst

Er wordt in de kustwateren van China vaak gevist met veel onbedoelde bijvangst. De regelgeving op dit gebied is gebrekkig. Dat levert grote hoeveelheden gemengde bijvangsten op van vissoorten die minder geschikt zijn voor menselijke consumptie. Deze bijvangst komt via de visverwerkende bedrijven terecht in diervoeding, onder andere in vismeel dat gevoerd wordt aan kweekvis. Veel van deze vissoorten worden al maximaal bevist of zelfs overbevist. Het reduceren van de vraag ernaar kan dus bijdragen aan het beschermen van de fragiele ecosystemen van de oceanen. Een veelbelovende oplossing is om afval (zoals koppen en ingewanden), ontstaan als bijproduct in China’s zeevoedselverwerkende bedrijven, te recyclen. Dit afval, dat 30 tot 70 procent van het binnengekomen visvolume kan bedragen, wordt veelal afgedankt of gedumpt in open water in de directe omgeving.

Bescherming visstand

De analyse van het onderzoeksteam toont aan dat het afval ontstaan bij de visverwerking voldoende is om te voorzien in de helft tot tweederde van de huidige hoeveelheid vismeel die de Chinese viskwekers nodig hebben. Daarmee kunnen ze een groot deel van de in het wild gevangen vis, die op dit moment gebruikt wordt als voedsel voor de kweekvis, vervangen. “Het is tijd dat er stevige beslissingen worden genomen over de aanpak van de visvangst en de bescherming van de visstand in de oceanen, en China zal in dit proces een sleutelrol kunnen gaan spelen”, aldus Naylor. “Het verstrekken van betrouwbare gegevens door China is een belangrijk punt om mee te beginnen. Maar we hebben ook een duidelijk plan van aanpak nodig om tot een meer duurzame visvangst en een duurzamer aquacultuurmanagement te komen. En dat is wat we in deze studie presenteren.