Spreken we nog dezelfde taal?
Weekblog van wijkverpleegkundige Sanne van Etten.
De wmo-consulent heeft het over het keukentafelgesprek.
Mijn collega's en ik hebben het over herindicaties. Of: huisbezoeken.
Mijn werkgever geeft de voorkeur aan het woord herarrangeren. Want indiceren, dat was iets van het oude CIZ. De wijkverpleegkundige werkt anders. Zij inventariseert welke zorg nodig is vanuit de wmo en de Zorgverzekeringswet. En natuurlijk de zorg die geleverd kan worden vanuit het informele
systeem. Pardon, door de mantelzorgers.
Voor mij heeft de term `keukentafelgesprek' sowieso een negatieve lading gekregen. Er is al veel negatiefs over gezegd in de media. Het gaat dan vaak om gesprekken die al door een wmo-consulent zijn gevoerd. Er wordt dan geen verpleegkundige anamnese gemaakt om de totale zorgvraag helder te
krijgen. Er wordt vooral gekeken naar wat de client nog zelf kan. Een heel andere benadering dus. Toch worden deze termen overal door elkaar gebruikt.
In West-Brabant, waar ik werk, is de term `wijkzuster' nog erg populair. Daar valt best wat voor te zeggen: het is een term die in mijn woonomgeving veel wordt gebruikt. Het woord wijkzuster is daar voor de burger laagdrempelig en vertrouwd. Toch klinkt het woord wijkverpleegkundige
professioneler.
Ik vind het een lastige kwestie. Moeten we streven naar uniform taalgebruik? Of doen wat werkt? Spreken we nog dezelfde taal?
Sanne van Etten (26) is wijkverpleegkundige in Bergen op Zoom. V&VN volgt Sanne in 2015. Ze schrijft blogs voor de V&VN website en voor V&VN Magazine. Sanne is een van de Ambassadeurs voor de Wijkverpleegkundige van V&VN.
Volg Sanne op Twitter: @SanneEtten
Lees alle blogs van Sanne
[IMG]