Rouwen om Parijs - Protestantse Kerk Nederland
14 november 2015
De nacht van 13 november zal herdacht worden als een inktzwarte, bloedrode nacht. Meer dan honderd burgers zijn vermoord, zomaar, weggemaaid, doorzeefd met kogels.
Pagina-inhoud
Wij rouwen om Parijs. Wij rouwen om de levens die vernietigd zijn, om de mensen die niet meer zijn. Wij treuren met allen die beroofd zijn van een geliefde, kind, ouder, vriend, medeburger. Met afschuw zien we waar fanatisme en extremisme toe kan leiden. Met afschuw horen we hoe, onder het
roepen van Allah Akbar, mensen die naar Gods beeld geschapen zijn, worden neergeschoten of opgeblazen.
Antwoorden
Diepe reflectie is nodig, reflectie op de wortels van dit extremisme een reflectie die niet gediend is met een bezwerend antwoord. Meer dan ooit moet de vraag worden gesteld hoe wij zullen samenleven. Aanslagen op acht plaatsen in een stad gaat verder dan op een plaats. Het zaait diep
wantrouwen, kan leiden tot ernstige verdeeldheid en kan de opmaat zijn tot ontregeling van een normaal leven. De vraag naar wat ons bindt zal sterker worden en antwoorden zijn dringend.
Verharding
Aanslagen hebben de bedoeling te ontregelen en een samenleving uit de rails te laten lopen. Frankrijk zal de rug moeten rechten. En met Frankrijk zal Europa dat moeten doen. Nu we geconfronteerd worden met grote uitdagingen zoals met een vluchtelingenstroom uit oorlogsgebieden, kunnen deze
aanslagen onze samenleving zomaar polariseren, mensen uit elkaar drijven, wantrouwen zaaien en een verdere verharding geven. Dat mag niet gebeuren en daar zijn we allemaal verantwoordelijk voor, ongeacht religieuze of wereldbeschouwelijke identiteit.
Evangelie
Als kerk verkondigen we ook in deze situatie het evangelie. Het is het evangelie dat ons laat treuren met de treurenden, dat ons de vrijmoedigheid geeft om te bidden `Heer ontferm U'. Maar het vertelt ook van verzoening, omdat onder de geexecuteerden die Ene was in wie wij vrede vinden. Het
vertelt van eerlijke processen over alle wandaden, want de tranen van de kinderen zullen niet ongewroken blijven. Maar het vertelt ook van vijanden die vrienden worden en elkaar de hand reiken.
Heer, ontferm U
Wij rouwen om Parijs. Wij rouwen om levens die niet meer zijn. Wij houden ons hart vast. En daarom bidden we: Heer, ontferm U. ***
>14 november 2015, dr. Arjan Plaisier, scriba van de generale synode van de Protestantse Kerk in Nederland