Na Parijs

door Michiel Servaes op 16 november 2015

Een voetbalwedstrijd, een restaurant en een concert. Hoe gek moet je zijn om gewone mensen die van die simpele, mooie dingen in het leven genieten, om het leven te brengen? Hoe verknipt moet je zijn als je een vliegtuig vol onschuldige Russische toeristen in de lucht uiteen laat spatten? Hoe haatdragend moet je zijn als je een bom laat afgaan midden in Beiroet, hoofdstad van het land dat meer dan welk ander land zo gastvrij onderdak biedt aan Syrische vluchtelingen?

Het zijn vragen waarop we - opnieuw - een antwoord proberen te vinden.

Zoals we ons afvragen hoe veilig we in ons eigen land, in onze eigen stad en in onze eigen buurt nog zijn. En zoals we ons afvragen hoe we een einde kunnen maken aan het hyper-extremisme van ISIS en van gelijksoortige idiote fanatici.

"Tegenover barbarij kan je alleen maar beschaving stellen", zegt de een. "We moeten ze uitroeien met wortel en tak", zegt de ander. En wij, politici, worden geacht te kiezen. "Is de PvdA nu voor het bombarderen boven Syrie?", vragen journalisten mij, nog geen 24 uur na de aanslagen. Natuurlijk voel ik na Parijs de woede die iedereen voelt. Net als anderen wil ik `iets' doen. Meer doen dan alleen uiting geven aan die woede.

Maar een keuze tussen de volgende `war on terror' verklaren en `vooral gewoon doorgaan met ons leven leiden' is een valse keuze. We moeten de juiste combinatie zien te vinden. Pal staan voor de verlichtingsidealen van Voltaire met de strijdvaardigheid van De Gaulle. De koelheid om de juiste analyses te maken en het geopolitieke schaakspel goed te spelen en tegelijkertijd de bereidheid om - mits de stukken goed staan - de strijd aan te gaan.

Precies vanuit die gedachte hebben wij nooit principiele bezwaren gehad tegen militair ingrijpen in Syrie, maar onderstrepen we wel steeds hoe essentieel het is dat er een realistisch plan ligt (ook voor wat er met Assad moet gebeuren) en dat internationale spelers gezamenlijk optrekken. Het gevoel van urgentie om daar te komen lijkt na Parijs bij de wereldmachten en regionale spelers gegroeid. Eindelijk naderen de VS en Rusland, maar ook Turkije, Iran en Saoedi-Arabie elkaar bij besprekingen in Wenen.

Dat politieke proces gaat echter nog steeds te langzaam, beperkt zich vooralsnog tot woorden en er is geen garantie dat het uiteindelijk tot een definitief akkoord zal leiden. Maar de beweging is onmiskenbaar. Aan Nederland en de Europese Unie om die beweging nu ten volle te ondersteunen. Omdat de terreur, maar vooral ook de oorlog al veel te veel slachtoffers hebben geeist.