Nieuwe tentoonstelling `Geen Woorden maar Beelden' te zien in LUMC-galerie

5 april 2016 | PERSBERICHT

In de Galerie van het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) is vanaf 21 april een nieuwe tentoonstelling, getiteld Geen Woorden maar Beelden, te zien. Er zijn dan schilderijen, tekeningen en beelden van Siert Dallinga, Joost Krijnen, Helen Verhoeven en Emo Verkerk te bewonderen. Lucette ter Borg, kunstrecensent van NRC Handelsblad, opent de tentoonstelling op donderdag 21 april om 16.30 uur in Galerie LUMC.

Emo Verkerk, Per Olov Enquist, olieverf op doek, 90 x 70 cm., 2011

In de beeldende kunst zijn politieke betrokkenheid en theoretische vraagstukken actueel. Woorden moeten de beschouwer wegwijs maken in een kunstwerk. Met de tentoonstelling `Geen Woorden maar Beelden' wordt werk getoond dat voortkomt uit de persoonlijke belevingswereld van de kunstenaars.

Kettingzaag

De kunstwerken laten de verbeeldingskracht van de makers aan het woord. Zo brengt Siert Dallinga (1959) met zijn portretten van hout de gelaagdheid van de mens in beeld. Soms zijn het bekenden die hij met de kettingzaag op een andere, meer zachte manier in beeld brengt, zoals de schrijver Jean-Paul Sartre of de journaliste Ulrike Meinhof. Het werken met de kettingzaag voegt genadeloosheid aan zijn portretten toe waarmee Dallinga de gewenste gelaagdheid bereikt. Door de bekende personen uit hun context te halen, kunnen we ze, zonder vooroordeel, opnieuw aanschouwen.

Helen Verhoeven (1974) is gefascineerd door thema's als macht en onmacht, schuld en onschuld, onderwerping en dominantie. Ze presenteert een psychologisch geladen wereld waarin ze luxe en entertainment verbindt met de zelfkant en leegte. Op deze tentoonstelling zijn schilderijen van Verhoeven te zien over het moederschap. Verhoeven verandert ieder schilderij, iedere `moeder' dankzij haar virtuoze manier van schilderen in een visueel avontuur dat voorbij gaat aan de thematiek zelf.

Zoektocht

Dagelijkse notities, krabbels en schetsen vormen de basis voor de tekeningen van Joost Krijnen (1983). De tekeningen zijn ingegeven door zeer persoonlijke motieven. Op associatieve wijze vertaalt Krijnen zijn persoonlijke ervaringen. De zoektocht naar het bereiken van een uitgebalanceerde compositie in zijn tekeningen voert steeds meer de boventoon.

Emo Verkerk (1955) toont portretten die hij maakte van bekende (toneel)schrijvers, musici, dichters, acteurs en filosofen. Hij streeft daarbij niet naar een lijkend portret. Hij benadert schilderkunst eerder filosofisch. "Ik beschouw de portretkunst als het centrum van mijn werk. Maar ik ben eigenlijk niet zo heel erg van woorden. De combinatie van woorden en schilderijen vind ik al helemaal moeilijk. Je gaat dingen vastpinnen die zo mooi losjes in het visuele zitten, en dat heeft iets van het uitleggen van een mop. De visuele werking zit voor een groot deel in het bevrijdende, in de humor van het beeld", aldus Verkerk in de begeleidende catalogus van zijn tentoonstelling in het Gemeentemuseum Den Haag.