Geloofsgesprek Michel Hagen (uitzending gemist)
Geloofsgesprek Michel Hagen (uitzending gemist) 6-6-2016
`De biecht is niet voor `katholieke topsporters''
Op zondag 5 juni was pastoor Michel Hagen (Wassenaar) te gast in het Geloofsgesprek bij Leo Fijen. Vanwege het jaar van de barmhartigheid ging het Geloofsgesprek over het sacrament van boete en verzoening als sacrament van Gods barmhartigheid.
* Bekijk de uitzending van zondag 5 juni via de website KRO-NCRV Levensbeschouwing. Of lees hieronder verder
De biecht is niet voor `katholieke topsporters'
Dit Geloofsgesprek wordt uitgezonden in het jaar van barmhartigheid. Pastoor Michel Hagen, we praten over het sacrament van boete en verzoening. Wat heeft dat te maken met het jaar van barmhartigheid?
"Paus Franciscus noemt het sacrament van boete en verzoening ook graag het sacrament van barmhartigheid. Als er een sacrament is waar die barmhartigheid naar buiten breekt, of juist naar binnen breekt, is het het sacrament van boete en verzoening. De absolutieformule waarmee de priester
vergeving mag schenken spreekt van God als de barmhartigheid Vader. Vergeving, verzoening van God naar mensen toe is een daad van barmhartigheid. Nu is het gevaarlijk om dit sacrament exclusief het sacrament van barmhartigheid te noemen, want elk sacrament is een teken van barmhartigheid. Maar
het is wel zo dat hier in dit sacrament barmhartigheid bijna fysiek voelbaar wordt, mensen worden vrij van wat lange tijd op hun schouders heeft gedrukt."
"De mensen die nu naar tv kijken, zullen het sacrament kennen van lang geleden, het was een routinegebaar met hulp van een papiertje en een rijtje dat je opzegde. Dat is een keerzijde die we al lang achter ons hebben gelaten, maar het zit soms nog in herinnering en gevoel. Waar dat heel
duidelijk verdwenen is, zijn de Wereldjongerendag. Jongeren horen dat het sacrament blij maakt, vreugde geeft en vrijheid. Jongeren ervaren daar: God doet iets met mij wat ik zelf niet kan bewerken. De priester is de middelaar, namens Christus."
Hoe gaat het?
"We kunnen kijken naar wat er achtereenvolgens gebeurt in het sacrament. Iemand komt bij de priester, bijvoorbeeld in een biechtstoel, maar meestal gewoon in een kamer met een paar stoelen. Maar wel in de beslotenheid, want mensen moeten zich vrijuit kunnen spreken. Je maakt een kruisteken,
doet een gebed, leest een korte Schriftlezing, bijvoorbeeld van de verloren zoon. Daarna kun je je uitspreken. Er volgt vaak een gesprek met de priester, want er zijn dingen fout gegaan, maar dat heeft ook achtergronden. Daarna volgt een moment van schuldbelijdenis: ik ben tekort geschoten
naar God, de naaste, mezelf, of bijvoorbeeld naar de natuur. Dan strekt de priester zijn handen uit en zegt: ik ontsla u van uw zonde. De priester doet dat namens Christus."
"Ik biecht zelf met regelmaat. Het is een van de sacramenten die je het meest ervaart. Op deze zondag in juni horen we het evangelie van de jongeling van Nain (Lucas 7, 11-17). Christus doet hem opstaan. Alle sacramenten hebben iets van die kracht van verrijzenis. Dat je kracht kunt vinden om
op te staan. De Kerk kent de sacramenten van het begin (doop, communie, vormsel, red.), de levensstaat (huwelijk, wijding, red.), en de sacramenten van herstel en genezing. Die laatste zijn de sacramenten van boete en verzoening en de ziekenzalving."
"Het komt ook wel voor dat mensen bij hun sterven en het sacrament van de ziekenzalving een levensbiecht willen spreken. Dan hoor je daarna terug van de kinderen dat ze zien dat er een last van moeder of vader is gevallen. Het maakt dat mensen het leven terug kunnen geven. Er valt iets van ze
af voor het sterven."
Waarom wordt de biecht wel moeilijk gevonden door mensen?
"Ik hoor wel dat mensen zich afvragen: Wat heeft die priester daar nou mee te maken? Moet ik hem belasten met mijn verhaal? Maar Jezus heeft het zo gewild. Hij zegt: wiens zonden gij vergeeft, die zijn vergeven, en aan wie gij ze niet vergeeft, zijn ze niet vergeven (Joh. 20, 23). De
leerlingen worden uitgezonden met een opdracht tot vergeving. Als een cadeau. Dat betekent dat we bereid moeten zijn om te erkennen: we schieten tekort."
"Er zijn minder mensen die hun kind laten dopen, minder communies en minder huwelijken. Dat is niet anders voor de biecht. Maar uit onszelf lopen we het risico dat we niet slagen, we halen kracht bij Hem. Alle sacramenten lijden onder het probleem van onze cultuur. Misschien moeten we daarom
nog sterker die barmhartigheid van God verkondigen. Aanreiken dat mensen meer tot zichzelf komen als ze deze weg gaan."
Wat `win' je eraan als je biecht?
"Als je dichter bij God komt word je mee mens, meer mens zoals God je bedoelt heeft. God roept ons, Hij gaat voor ons uit. Als we ver van God wegblijven, wordt het de sfeer van de wereld die ons bepaalt. Dan worden we niet echt wie we zijn. Je ziet dat het goed is voor de onderlinge relaties
als mensen biechten. Mensen worden opener, vrijer, liever, hartelijker. Al die dingen waar Paulus over schrijft, de dingen waar christenen aan herkenbaar zijn."
"Zoals het vroeger ging, is het niet meer. Er is ook een gesprek, zoals ik al zei. In Rome biecht ik wel op de oude manier. Maar hier heb ik zelf ook een geestelijk begeleider die doorvraagt. Je werkt aan jezelf. De paus ook. De biecht is niet voor katholieke topsporters, maar voor iedere
gedoopte. Wat in de doop begint, wordt hersteld in dit sacrament."
"De paus heeft het jaar van barmhartigheid ingesteld om ons als het ware aan te moedigen die barmhartigheid op te zoeken en ons niet op te sluiten in onze eigen wereld en de gedachte: ik red het wel uit mezelf. Dat is niet zo. De wereld heeft Jezus nodig, omdat we anders vastlopen in onze
eigen beperktheid. Als we zeggen we hebben Hem nodig, dan komt er beweging, openheid."