Column: Gelukszoeker
Eric van Oosterhout
Natuurlijk vond ik het desgevraagd een eer om de `Preek van de Leek' te mogen verzorgen in de fraaie kerk van Grolloo. Maar het schepte ook wel verplichtingen; een `preek', ook al is het van een `leek', is een serieuze zaak.
Ik zei ongeveer het volgende:
"Mijn ouders gaven mij een katholieke opvoeding. Hoewel mijn moeder van huis uit Luthers was, betekende de keus voor een katholieke man ook een bekering tot een andere kerk. Ik groeide op in een sterk verzuild Den Haag, zodat ik niet alleen op school, maar ook op de voetbalclub en het
jongenskoor enkel katholieke vriendjes kende. De lichtheid van het Roomse leven beviel mij eerst best. Maar dat werd anders toen ik op keuzes tussen `leven en dood' kwam; in mijn worsteling om dienstweigeraar te worden, had ik weinig tot niets aan deze kerk. Daarbij bevond ik mij niet alleen:
in mijn jeugd sloeg de ontkerkelijking hard toe. Daar kwam weinig voor in de plaats, hoogstens maatschappelijke onverschilligheid. Ook ik besloot mijn geluk op eigen kracht te vinden. Zo werd ik een echte `gelukszoeker'.
In deze tijd lijkt die term gereserveerd te zijn voor vluchtelingen. In dat opzicht is het geen compliment; sommigen menen dat `gelukszoekers' uit den vreemde hier niet thuis horen. Daarbij passen minimaal twee kanttekeningen. Het aantal `gelukszoekers van ver' is veel kleiner dan vaak wordt
beweerd. Zo zijn er op elke 1000 Europeanen slechts twee vluchtelingen. Het grootste deel van alle vluchtelingen blijft in `de regio'. En alleen al in Nederland komen er elk jaar door verhuizingen 200.000 woningen vrij, waarvan slechts 6 procent wordt opgevuld door vluchtelingen die hier mogen
blijven. Bij het leed dat veel van hen hebben meegemaakt, past een barmhartige houding. Barmhartigheid is meer dan medelijden, het is compassie die zich uit in daden.
Bovendien is het niet terecht om alleen de vluchteling te bestempelen als `gelukszoeker". Eigenlijk zijn wij allemaal in zekere zin op zoek naar `geluk'. Sterker: een barmhartige houding jegens anderen leidt tot meer eigen levensgeluk. Dat blijkt uit allerlei soorten onderzoek. Anderen helpen
en gelukkiger maken is het recept voor meer persoonlijk geluk. Materiele zaken leiden wel even tot geluk, maar dat is altijd beperkt. Koop ervaringen in plaats van spullen. Je wordt gelukkig van: samen mooie dingen beleven (`Blues in Grolloo'), haalbare doelen stellen en elke avond terug
blikken op de dingen die die dag goed zijn gegaan.
In Aa en Hunze is het geluksgevoel heel hoog, merk ik elke dag. Het is er veilig, de natuur is gelukzalig en de mensen hebben oog voor elkaar. Daarom is de opvang van vluchtelingen in onze gemeente ook nooit echt een discussie geweest. Dit soort barmhartigheid maakt ons alleen maar
gelukkiger."
Tijdens de dienst werd er ook een collecte gehouden. Ik mag zelf de bestemming bepalen. Na afloop van de dienst krijg ik een mooi bedrag, dat ik persoonlijk zal verdubbelen. Daar kan een vluchtelingengezin uit de gemeente een mooi weekje van op vakantie. Daar worden zij gelukkiger van, en ik
ook.