Toespraak minister-president bij huldiging winnaars Olympische medaille

Beste sporters, coaches en sportliefhebbers,

"Niks is onmogelijk", zei chef de mission Charles van Commenée voordat de Spelen begonnen . Het Nederlands Olympisch Team, jullie hebben deze woorden in Beijing méér dan waargemaakt.

Met zeven gouden, vijf zilveren en vier bronzen medailles keerden jullie afgelopen maandag terug op Nederlandse bodem. Een geweldig resultaat na twee fantastische weken vol topsport.

Maar het avontuur in China heeft meer opgeleverd dan 16 glanzende medailles. Jullie hebben Nederland enthousiast gemaakt met jullie optredens. Er is strijd geleverd en er is geleden. Er is gejuicht en gehuild. Bittere tranen van verdriet, maar ook warme tranen van vreugde.

Vreugde was er direct in het eerste weekend met de bronzen plak voor Ruben Houkes. Wat was het die avond een feest in het Holland Heineken House. En wat te denken van het goud voor de dames estafetteploeg op de 4x100 meter. Marleen, Inge, Femke en Ranomi waren het allersterkste collectief. Stralend stonden ze daar op het podium. Stralend, giechelend, maar wel tekstvast bij het zingen van het Wilhelmus! Zo zien we het graag.

Dolblij waren ook de 470-zeilsters en de dames van de Vrouwen Acht. Terecht, want beide teams wonnen zilver met een gouden rand. Ester Workel is trouwens wel kampioen rare diëten geworden. Zij bleef op gewicht door veel waterijsjes en chocolademousse te eten. Ik hoor de zeilsters bijna denken: geef mij zo'n dieet! Zij moesten het doen met appels en sla en wilden na de finish niets liever dan hun tanden in een grote chocoladereep zetten.

Er waren in Beijing ook Nederlandse sporters die onverstoorbaar naar het goud toewerkten. Wat te denken van de hockeydames. Op voorhand torenhoog favoriet en ondanks die extra druk toch mooi die gouden medaille winnen. Ik heb genoten van de training die ik met de staatssecretaris mocht bijwonen. Ik zag en voelde jullie enorme drive en absolute motivatie om voor goud te gaan. En het is gelukt. Fantastisch! Diezelfde drive hadden Marit van Eupen en Kirsten van der Kolk. Vol overtuiging trokken jullie je plan. Professioneel voeren jullie als eerste over de streep. "We zijn een gek stel", zei Kirsten na afloop. Ik zou willen zeggen: Jullie zijn een te gek gouden stel!

Sommige dingen bleken helaas tijdens deze Spelen onveranderlijk. Het waren verdorie wéér die Duitsers die onze dressuurploeg bij de landenwedstrijd voorbleven. En toch: eens dan komt die dag en dan pakken wij het goud. Ik weet het zeker…

Beste sporters,

Er is al veel over gesproken en geschreven en we moeten het ook hier met elkaar bespreken: het waren wel de vrouwen die deze Olympische Spelen kleur en gezicht gaven. Ik geef eerlijk toe: mij zul je daar niet over horen klagen! Ik vond het fantastisch om zoveel Hollandse girl power te zien. Zoals bijvoorbeeld bij Marianne Vos.

Marianne, ik was erbij tijdens de wegwedstrijd in dat - laat ik het netjes zeggen - rotweer. Je benen waren verlamd. Wat een teleurstelling. Maar hoe anders was het acht dagen later tijdens de puntenkoers op de baan. Je vlamde! Je won! En hoe!

Je hebt laten zien niet alleen de benen, maar ook de mentale veerkracht van een waar kampioen te hebben.

Veerkracht heeft ook Deborah Gravensteijn. Na veel persoonlijke, fysieke en sportieve tegenslagen heb jij je teruggevochten naar het allerhoogste niveau. Wat een kracht. Stralend zilver is je beloning. Die plak is je van harte gegund.

Girl power hebben we ook gezien op de Gele Zee. Onze Yngling-dames zeilden naar zilver. Ik hoop dat jullie inmiddels voluit genieten van je medaille, want het was een wereldprestatie.

Edith Bosch en Elisabeth Willeboordse hebben zeker genoten. Genoten heb ík van jullie prestaties, maar ook van jullie emoties. Emoties en sport zijn nauw verbonden. Er loopt ook een dunne lijn tussen het winnen van goud en het winnen van brons. Henk Grol kan daarover meepraten. Maar ik weet nu al wat de minister-president over vier jaar tegen hem gaat zeggen als hij terugkomt uit London.

Henk, je kwam, je zag, je overwon.

Beste sporters,

Jullie hebben ons de meest prachtige verhalen voorgeschoteld. Elk verhaal van een sporter met een Olympische medaille is een groots verhaal. Drie verhalen zullen ons misschien wel in het bijzonder bijblijven. Drie verhalen die de geschiedenis van de Olympische Spelen van 2008 beschrijven.

Laat ik beginnen met de grootste verrassing: het goud van de waterpolodames. Het was onverwacht, overrompelend en onbeschrijflijk mooi. Via Spartaanse toestanden in de Zeister bossen naar de ultieme sensatie in een Chinees zwembad. Coach Robin van Galen verdient alle lof voor zijn Rotterdamse no-nonsense aanpak. Hij smeedde een team. Een team van ervaren krachten en jonge talenten. Een team dat onverslaanbaar was toen het erom ging. Een team meiden ook dat - zie de beelden uit het Holland Heineken House - onbedaarlijk kan feestvieren! Het dak ging er volgens mij af. Maar dat mag als je zo groots wint.

Het tweede grootse verhaal is dat van Anky van Grunsven en Salinero. Wat een allure. Wat een klasse. En wat een kunst. Hun Dance of Devotion was een streling voor oog en oor. Ongelooflijk mooi. Het leverde Anky haar derde gouden Olympische medaille op een rij op. Een onovertroffen historische prestatie. Anky is de Grande Dame van de dressuursport. Ze is een koningin te paard. Daar krijgen we gewoon geen genoeg van. Dus Anky, namens alle Nederlandse sportliefhebbers wil ik je het volgende zeggen: Four More Years!

En dan tot slot. In de categorie grootse verhalen, de allergrootste: het verhaal van Maarten van der Weijden. Eerlijk is eerlijk: niet al te veel mensen kenden hem voor de Spelen, maar niemand zal hem nu ooit nog vergeten. Hij beoefent een prachtige tak van sport. Zwemmen in het open water is een strijd tegen de elementen. Een strijd die alleen de dappersten aankunnen. Een strijd die alleen de sterksten kunnen winnen. Dus Maarten won. Overleven en overwinnen, dat is zijn verhaal. Een verhaal waar ik superlatieven voor tekort kom. Zijn weg naar de top van de Olympus was het allerlangst. En dat maakt zijn verhaal heroïsch.

Een imposante krachtpatser verrees uit het warme water. Machtige armen. Markante kop. Maar toen stapte hij naar de microfoon en daar stond hij dan. Hij bedankte de sponsoren van de kankerstichting. Hij analyseerde koeltjes zijn prestaties. Hij kwam aan met het understatement van het jaar: "De tegenstanders werkten prima mee".

Met zijn verhaal kan en zal Maarten mensen over de hele wereld inspireren. Mensen die vechten tegen een ernstige ziekte. Maar ook sporters die ooit de zoete smaak van een Olympische overwinning willen proeven.

Maarten van der Weijden is een held. Een Hollandse held. Die ons en passant nog iets heeft gegeven. Door hem kwam de grootste Olympische oranjefan bovendrijven. We kennen allemaal Erica Terpstra. Wat een supporter. Geweldig. Maar als we dit jaar een gouden medaille voor de grootste Oranjefan zouden moeten geven, dan mag die wat mij betreft toekomen aan Pieter van den Hoogenband.

De manier waarop Pieter Maarten naar de finish toeschreeuwde was onvergetelijk. Hun omhelzing na afloop was intens ontroerend. Twee grootse kampioenen. Imponerend.

Beste sporters,

"Niets is onmogelijk", dat hebben jullie de afgelopen twee weken wel bewezen. Mij rest eigenlijk nog maar één ding. Jullie heel hartelijk te feliciteren met het behalen van een Olympische medaille. Enorm bedankt voor het plezier dat jullie Nederland hebben gegeven en nu: Op naar de volgende Olympische Spelen!